Τα Τρία “Θ” της Ζωής μας

 Όλα τα προβλήματα στη ζωή κυριαρχούνται από τρία “Θ”.

Το πρώτο:

“Θάνατος”: με το θάνατο επιλύονται όλα για εκείνην ή εκείνον, ο οποίος πεθαίνει. Μόνο πως το πεδίο εφαρμογής του συγκεκριμένου “Θ” είναι εκτός αυτής της ζωής.

“Θαύμα”: η σταθερή και σίγουρη αξία. Είναι το απόλυτο “Θ”. Το να βασίζεσαι στο θαύμα αποτελεί την καλύτερη τακτική. Λειτουργεί πάντα, μόνο πως έχει το δικό του χρόνο και αυτό το καθιστά κάπως δύσχρηστο μερικές φορές.

Εάν τίποτα από τα προηγούμενα δε λειτουργήσει τι σου μένει;

Η “Θλίψη”, το τρίτο “Θ”. Ζεις και δεν συμβαίνει τίποτα. Άρα… θλίψη.

Τέλος υπάρχει και ένα τέταρτο, το οποίο είναι όπως ο μπαλαντέρ στα τραπουλόχαρτα. Πιστεύεις δεν πιστεύεις δεν έχει καμία σημασία. Συμπλήρωσε τα γράμματα και θα σου εμφανιστεί. Λέγεται: “Θ – – Σ”.

Εάν τέλος και πάλι τίποτα από όλα αυτά τα “Θ” δεν εννοεί να δράσει, τότε σου απομένει το πέμπτο: σίγουρα έχεις… “Θέμα”!

Η Τέχνη της Ερμηνευτικής

Κανένας οργανισμός ή πανεπιστήμιο στον Κόσμο δεν μπορεί να χορηγήσει πιστοποιητικό μαντικής τέχνης, ερμηνευτικής ή προφητείας. Θεωρούνται εσωτερικά χαρίσματα και αξιολογούνται μόνον εάν επαληθευτούν από τα γεγονότα και φυσικά κατά την κρίση του καθ΄ ενός.

Δεν υπάρχει κανένα τυπικό, καμία τελετουργία ή οτιδήποτε άλλο. Με κάποιον τρόπο διανοητικό ή μεταφυσικό κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν το χάρισμα αυτό. Αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος και μόνον. Η μεθοδολογία μπορεί να είναι οποιαδήποτε.

Το μέλλον είναι απρόβλεπτο και εντελώς άγνωστο. Στους Δελφούς υπάρχουν τρία αλληλο-αντικρουόμενα ρητά:

“Τύχην νόμιζε” – (Να αναγνωρίζετε την τύχη)

“Τύχην στέργε” – (Να είστε λάτρης της τύχης)

“Τύχη μη πίστευε” – (Μην εμπιστεύεστε την τύχη)

Και ως εκ τούτου καταλήγει:

“ὁ ἄναξ, οὗ τὸ μαντεῖόν ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλὰ σημαίνει.”

Η μαντική ερμηνεύει το παρελθόν σε παρόντα χρόνο με σκοπό να διαμορφώσει κάθε ένας το μέλλον του κατά το δυνατόν. Η σοφία όμως ευρίσκεται στο μέλλον.

Σκεφτείτε τα πολύ καλά τα προηγούμενα.

Η Θλίψη

Όλα τα χρόνια, τα οποία θυμάμαι τον εαυτόν μου να καλείται για κάποια συμβουλή ή πρόβλεψη, οποιοδήποτε και εάν ήταν το δίλημμα ή το πρόβλημα, ένα μόνο ήταν σίγουρο πως ήταν μαζί μας στο τραπέζι: η θλίψη. Και αναφέρομαι στη θλίψη με τη γενικότερή της έννοια, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει απογοητεύσεις, αδυναμία επίτευξης προσωπικών στόχων, δύσκολα διλήμματα, φαινομενικά αδιέξοδα.

Κανένας δεν αναζητά βοήθεια, όταν είναι χαρούμενος (όπως και θα πρέπει να είναι το φυσιολογικό στο ζωή). Τότε ίσως θα θέλει να ακούσει μία διαφορετική γνώμη, μία άλλη άποψη, αλλά μέσα του νοιώθει δυνατός και έτοιμος να αποφασίσει και να δράσει. Αξιολογεί έχοντας τον έλεγχο. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως όταν είναι παρούσα η θλίψη.

Κι όμως! Η αναζήτηση της συμβουλής πρέπει να γίνεται όταν ένας άνθρωπος είναι χαρούμενος! Τότε είναι που την χρειάζεται! Διότι η ζωή είναι δομημένη με τέτοιον τρόπο, ώστε τα συναισθήματα μας να εναλλάσσονται. Την ώρα της χαράς είμαστε πολλοί. Την ώρα όμως της θλίψης είμαστε μόνοι· εντελώς μόνοι… Και η αξία της όποιας βοήθειας είναι μειωμένη, διότι την ώρα της θλίψης δεν έχεις εσύ τον έλεγχο, αλλά αυτή.

Κανένας δεν πρόκειται να σε σώσει εκτός από τον εαυτόν σου, απαρνήσου τον ορθολογισμό και την κοινή λογική και προχώρησε όσο μπορείς μέσα από το δρόμο του πόνου σου. Αλλά τη συμβουλή να την αναζητήσεις προτού σου συμβεί αυτό, όταν είσαι στη χαρά σου.

Μπορεί να Προβλεφθεί το Μέλλον;

Όχι! Η απάντηση είναι εξ΄ αρχής σαφής και ξεκάθαρη. Γιατί; Διότι το μέλλον διαμορφώνεται από τις αποφάσεις μας και από γεγονότα, τα οποία είναι πέραν των δικών μας δυνάμεων. Στα πρώτα μπορούμε σαφώς και να επέμβουμε και να αλλάξουμε την πορεία τους.

Ανεξαρτήτως εξωτερικών συνθηκών το πώς αντιδρούμε είναι καθαρά δική μας απόφαση. Και σε αυτή την απόφαση εναπόκειται η διαμόρφωση του μέλλοντος. Εάν πιστεύετε πως όλα είναι προκαθορισμένα, τότε δεν έχει νόημα να μάθετε το μέλλον. Αφού ούτως ή άλλως θα συμβεί από μόνο του και εσείς θα είσαστε ο ηθοποιός στη σκηνή ενός δεδομένου έργου, τότε ποιο το νόημα; Βέβαια και σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσα να απαντήσω πως το νόημα είναι η προετοιμασία για την επόμενη πράξη. Δε διαφωνώ, αλλά κανείς δεν σας εμποδίζει να αλλάξετε τα λόγια, να διακόψετε τη παράσταση ή ακόμα και να βγείτε από το θέατρο.

Σε κάθε περίπτωση η λογική της προσέγγισης είναι η απάντηση στο ερώτημα:

“Τι πρέπει να κάνω” και όχι “τι να περιμένω να μου συμβεί”.

Οι Βάσεις της Μεθόδου Teucris

Η μέθοδος βασίζεται σε τρία αξιώματα, τα οποία δεν έχουν εξήγηση με τη λογική. Πρόκειται περί αξιωμάτων και είτε τα δέχεται κάποιος είτε όχι.

Το πρώτο αφορά την έννοια των μεταβολών. Αφού το περιβάλλον είναι μεταβαλλόμενο και οι αλλαγές δεδομένες το νόημα είναι να προσπαθήσεις να αντιληφθείς τον εαυτόν σου μέσα σε αυτή τη ροή. Αφού αλλάζουν όλα τότε έχεις επιλογές.

Το δεύτερο αφορά τις ιδέες. Γνωρίζουμε… τίποτα για τον τρόπο λειτουργίας του Σύμπαντος. Κυρίως δεν έχουμε απαντήσεις για τη γέννηση και το θάνατο. Προσπαθούμε να αντιληφθούμε το Σύμπαν με ένα ακατάλληλο εργαλείο, το οποίο είναι το ανθρώπινο μυαλό. Θεωρούμε λοιπόν με την ατελέστατη γνώση μας, πως στο Σύμπαν υπάρχουν τάσεις, ιδέες. Γενεσιουργές δυνάμεις, οι οποίες σε μία αέναη κατάσταση αλλαγών εμφανίζονται, τροποποιούνται, χάνονται… Την ώρα της γέννησης τους είναι ιδιαίτερα εύπλαστες και οι τάσεις τους διακριτές. Εκεί η έγκαιρη δράση, η δική μας έγκαιρη δράση, έχει δυνατότητες επέμβασης.

Εάν συντονιστούμε κατάλληλα η ορθή πορεία θα φέρει αυτό, το οποίο ονομάζουμε τύχη. Εάν ακολουθήσουμε εσφαλμένη πορεία θα ακολουθήσει δυστυχία.

Πάντοτε όμως το ερώτημα είναι ένα:

“Εγώ, τι πρέπει να κάνω;”

Το τρίτο αξίωμα προκύπτει αβίαστα από την κρίση μας (ιδού η ελεύθερη βούληση), η οποία εάν μας οδηγήσει σε μία ορθή απόφαση ενδέχεται να μας απαλλάξει από την τυραννία των γεγονότων.

Ο συνδυασμός των τριών αξιωμάτων διαμορφώνει τη ζωή μας.

Υπάρχει Επιστημονική Μεθοδολογία;

Φυσικά και ΟΧΙ! Δεν πρόκειται περί επιστήμης. Η επιστήμη μελετά εκ των προτέρων τη φύση, πειραματίζεται και αποφασίζει. Εδώ δεν υπάρχει κάτι ανάλογο. Βασίζεσαι σε αναπόδεικτα αξιώματα και επιλέγεις. Κανένας δεν σε αναγκάζει να το κάνεις ή όχι.

Ποιά η Αξία της Μεθόδου;

Το αποτέλεσμα! Εάν μέσω της μεθοδολογίας το αποτέλεσμα, το οποίο θα προκύψει και θα διαμορφώσεις με την κρίση σου σε ικανοποιεί και όντως βελτιώνει τις συνθήκες της ζωής σου, τότε η μέθοδος “λειτουργεί”. Εσύ αξιολογείς, εσύ αποφασίζεις.

Πώς Επηρεάζει το “Μέσον” την Πρόβλεψη;

Ουσιαστικά καθόλου. Οποιαδήποτε μέθοδος ή και καμμιά μέθοδος είναι εφικτό να παρέχει τις τάσεις και τις ενδείξεις. Είναι καθαρά θέμα πρακτικό από την πλευρά του μάντη να χρησιμοποιήσει ό,τι νομίζει πως θα τον βοηθήσει να εκφράσει καλύτερα και πιο συγκεκριμένα αυτό, το οποίο δέχεται. Ούτε κάποιο τελετουργικό ακολουθείται. Η ψυχολογική διάθεση του δέκτη καθιστά ευκολότερη την επαφή με τον Αλλόκοσμο και όχι τα αναμμένα κεριά σε σκοτεινά δωμάτια. Τα τελευταία ωστόσο βοηθούν στη συγκέντρωση και την άφεση του πνεύματος στο να πετάξει (δημιουργούν… ατμόσφαιρα). Αλλά θεωρώ πως δεν έχουν κανένα άλλο νόημα κα η μαντική δεν έχει ούτε ώρες ούτε συνθήκες. Εάν διαθέτεις το χάρισμα είναι πάντοτε διαθέσιμη και υπό οιασδήποτε συνθήκες ή περιβάλλον.  Η ψυχολογία σου όμως δεν είναι πάντα η ίδια και αυτό επηρεάζει τη διάθεση, εάν θέλεις να μαντεύσεις ή όχι. Είναι όπως ακριβώς και η συγγραφή, όπου και σε αυτή την περίπτωση το έχεις ή όχι. Το πότε όμως θα γράψεις εξαρτάται από τη διάθεσή σου, αλλά και από το περιβάλλον σου. Χρειάζεται ησυχία και ηρεμία, αν και υπάρχουν και στιγμές “μανίας” όπου η έμπνευση είναι καταιγιστική.

Περί Τύχης

Είναι ένα θέμα, το οποίο με προβληματίζει ολόκληρη τη ζωή μου. Συνηθίζουμε (κι εγώ ακόμα περισσότερο) να ισχυριζόμαστε πως την τύχη την δημιουργούμε ή την προκαλούμε εμείς. Η εμπειρία μου όμως δείχνει και τείνω να πιστεύω πλέον, πως η τύχη είναι… ιδιότητα. Όπως γεννιόμαστε με διάφορα χαρακτηριστικά, το ίδιο ενδεχομένως να ισχύει και για την τύχη. Γεννιόμαστε με κάποια ποσότητα τύχης, η οποία ωστόσο συναρτάται και με τη διάρκεια της ζωής μας. Και εάν την ποσότητα της εγγενούς τύχης δεν μπορούμε να την ελέγξουμε δεν ισχύει το ίδιο για την διάρκεια της ζωής μας. Διότι ενώ στην τύχη δεν μπορούμε να επέμβουμε δεν ισχύει το ίδιο για τη διάρκεια της ζωής μας. Μπορούμε ανά πάσα στιγμή –εάν το αποφασίσουμε- να την τερματίσουμε. Το ότι δεν το θέλουμε είναι ένα άλλο θέμα. Δεν θέλουμε, αλλά δυνάμεθα.

Πριν από δυόμιση περίπου μήνες κυριολεκτικά συνάντησα το αναπόφευκτο. Δεν θα σας γράψω λεπτομέρειες αλλά ήταν η στιγμή, όπου είδα τη μετάβαση στον άλλο Κόσμο. (Ωραία αίσθηση και με πλήρη συνειδητότητα).

Το ενδιαφέρον είναι πως το προηγούμενο βράδυ είδα ένα συνδυασμό δύο ονείρων, τα οποία ξεκάθαρα έδειχναν τι “δύναται” να συμβεί. Όχι το γεγονός, αλλά το αποτέλεσμα του. Και μάλιστα είδα και τον αριθμό των εμπλεκομένων. Δεν θα σας τα περιγράψω, αλλά γενικά μπορώ να ερμηνεύω τα όνειρα· τα δικά μου δυσκολότερα των άλλων πολύ πιο εύκολα και είναι λογικό αυτό.

Και για του λόγου το αληθές, αφού τα κατέγραψα, όπως κάνω πάντα, σημείωσα στα ημερολόγια μου σε τρία σημεία μάλιστα πως “σήμερα   ί σ ω ς  είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου”. Θεωρώ πως αυτό το “ίσως” ήταν η λέξη, η οποία έδωσε αυτό το 2-3% των πιθανοτήτων επιβίωσης. Και κατέβαλα τεράστια ψυχολογική προσπάθεια να το αποτρέψω, ενώ το έβλεπα να συμβαίνει και χωρίς να το έχω προκαλέσει εγώ ο ίδιος –πολύ σημαντικό και αυτό-.

Άρα μετά από εκείνη την ημερομηνία θεωρητικά δεν έχω μέλλον. Το τετράδιο της ζωής μου δεν εμπεριέχει παρά μόνον λευκές, άγραφες σελίδες. Αυτή όμως η τροποποίηση του γεγονότος έχω την αίσθηση πως κατανάλωσε ολόκληρη την εναπομείνουσα τύχη μου. Και μου ψιθυρίζει προκλητικά:

“Τώρα τι θες; Δεν θα ζούσες ούτως ή άλλως, οπότε για ποια τύχη σου τώρα ενδιαφέρεσαι; Τύχη –και τεράστια μάλιστα- είναι ότι ήδη ζεις!” Δεν υπονοώ πως είμαι τυχερός ή άτυχος για τον εαυτό μου, αλλά πως σύμφωνα με την προηγούμενη θεωρία θα πρέπει να δεχτώ πως δεν έχει νόημα πλέον να συζητάμε για κάτι, το οποίο ήδη καταναλώθηκε και η εναπομείνουσα ανύπαρκτη “τύχη” αφορά μόνο στο να απολαμβάνεις το δώρο της ζωής.  Άρα μη διαμαρτύρεσαι για τίποτα. Και εάν είδα το σχεδόν αναπόφευκτο  πολλά άλλα είναι εντελώς αδύνατον να εντοπισθούν. Δεν το γνωρίζεις, αλλά κάτι, το οποίο επρόκειτο να συμβεί δεν συνέβη, χωρίς ποτέ σου να το μάθεις…

Αυτή όμως η θεώρηση πως η τύχη είναι εγγενής ιδιότητα παρουσιάζει ένα ελάττωμα. Το ύψος σου καθορίζεται από τα γονίδια σου και δεν μπορεί το 1.70 (είμαι στο όριο) να το κάνεις ούτε χιλιοστό περισσότερο. Μπορείς φυσικά να φορέσεις κάποια παπούτσια, τα οποία θα σου δώσουν ένα-δύο πόντους (δεν συνηθίζω να φοράω δωδεκάποντα στη ζωή μου)! Σαν σώμα δεν μπορείς να κάνεις κάτι, όπως και τα μαύρα μαλλιά σου να τα αλλάξεις σε ξανθά. Τα βάφεις όμως, αλλά δεν είναι το φυσικό σου χρώμα.

Εάν η τύχη είναι εγγενής σου ιδιότητα, τότε σημαίνει πως δεν μπορείς να την τροποποιήσεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα άβολο για μία έννοια, η οποία δεν είναι μετρήσιμη, όπως το ύψος. Ισχύει ή όχι;

Και δύο τελευταίες κάπως περίεργες λεπτομέρειες:

Ο Άδης χαρακτηρίζεται πλουτοδότης. Ο πλούτος συσχετίζεται με κάποια ζητήματα του Κάτω Κόσμου. Επειδή πολλές φορές θεωρούμε την τύχη σε σχέση με τον υλικό πλούτο ας προσεχθεί αυτή η μικρή λεπτομέρεια. Μήπως αυτή η τύχη είναι άλλη όψη ενός νομίσματος, το οποίο δεν θα επιθυμούσαμε να κατέχουμε;

Και μία ακόμα πιο περίεργη. Έχω την εντύπωση πως μερικοί άνθρωποι λειτουργούν σαν φίλτρα… κακοτυχίας. Απορροφούν την κακή τύχη των άλλων και την μετατρέπουν σε δική τους. Είναι άγνωστη η σημασία τους, διότι ενώ εξυπηρετούν άλλους οι ίδιοι δυστυχούν.

Ποιος γνωρίζει; Ποιος μπορεί να αγγίξει τα ζητήματα αυτά; Και εάν μπορεί με τι κόστος;