Όλα τα χρόνια, τα οποία θυμάμαι τον εαυτόν μου να καλείται για κάποια συμβουλή ή πρόβλεψη, οποιοδήποτε και εάν ήταν το δίλημμα ή το πρόβλημα, ένα μόνο ήταν σίγουρο πως ήταν μαζί μας στο τραπέζι: η θλίψη. Και αναφέρομαι στη θλίψη με τη γενικότερή της έννοια, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει απογοητεύσεις, αδυναμία επίτευξης προσωπικών στόχων, δύσκολα διλήμματα, φαινομενικά αδιέξοδα.
Κανένας δεν αναζητά βοήθεια, όταν είναι χαρούμενος (όπως και θα πρέπει να είναι το φυσιολογικό στο ζωή). Τότε ίσως θα θέλει να ακούσει μία διαφορετική γνώμη, μία άλλη άποψη, αλλά μέσα του νοιώθει δυνατός και έτοιμος να αποφασίσει και να δράσει. Αξιολογεί έχοντας τον έλεγχο. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως όταν είναι παρούσα η θλίψη.
Κι όμως! Η αναζήτηση της συμβουλής πρέπει να γίνεται όταν ένας άνθρωπος είναι χαρούμενος! Τότε είναι που την χρειάζεται! Διότι η ζωή είναι δομημένη με τέτοιον τρόπο, ώστε τα συναισθήματα μας να εναλλάσσονται. Την ώρα της χαράς είμαστε πολλοί. Την ώρα όμως της θλίψης είμαστε μόνοι· εντελώς μόνοι… Και η αξία της όποιας βοήθειας είναι μειωμένη, διότι την ώρα της θλίψης δεν έχεις εσύ τον έλεγχο, αλλά αυτή.
Κανένας δεν πρόκειται να σε σώσει εκτός από τον εαυτόν σου, απαρνήσου τον ορθολογισμό και την κοινή λογική και προχώρησε όσο μπορείς μέσα από το δρόμο του πόνου σου. Αλλά τη συμβουλή να την αναζητήσεις προτού σου συμβεί αυτό, όταν είσαι στη χαρά σου.
