Είναι ένα θέμα, το οποίο με προβληματίζει ολόκληρη τη ζωή μου. Συνηθίζουμε (κι εγώ ακόμα περισσότερο) να ισχυριζόμαστε πως την τύχη την δημιουργούμε ή την προκαλούμε εμείς. Η εμπειρία μου όμως δείχνει και τείνω να πιστεύω πλέον, πως η τύχη είναι… ιδιότητα. Όπως γεννιόμαστε με διάφορα χαρακτηριστικά, το ίδιο ενδεχομένως να ισχύει και για την τύχη. Γεννιόμαστε με κάποια ποσότητα τύχης, η οποία ωστόσο συναρτάται και με τη διάρκεια της ζωής μας. Και εάν την ποσότητα της εγγενούς τύχης δεν μπορούμε να την ελέγξουμε δεν ισχύει το ίδιο για την διάρκεια της ζωής μας. Διότι ενώ στην τύχη δεν μπορούμε να επέμβουμε δεν ισχύει το ίδιο για τη διάρκεια της ζωής μας. Μπορούμε ανά πάσα στιγμή –εάν το αποφασίσουμε- να την τερματίσουμε. Το ότι δεν το θέλουμε είναι ένα άλλο θέμα. Δεν θέλουμε, αλλά δυνάμεθα.
Πριν από δυόμιση περίπου μήνες κυριολεκτικά συνάντησα το αναπόφευκτο. Δεν θα σας γράψω λεπτομέρειες αλλά ήταν η στιγμή, όπου είδα τη μετάβαση στον άλλο Κόσμο. (Ωραία αίσθηση και με πλήρη συνειδητότητα).
Το ενδιαφέρον είναι πως το προηγούμενο βράδυ είδα ένα συνδυασμό δύο ονείρων, τα οποία ξεκάθαρα έδειχναν τι “δύναται” να συμβεί. Όχι το γεγονός, αλλά το αποτέλεσμα του. Και μάλιστα είδα και τον αριθμό των εμπλεκομένων. Δεν θα σας τα περιγράψω, αλλά γενικά μπορώ να ερμηνεύω τα όνειρα· τα δικά μου δυσκολότερα των άλλων πολύ πιο εύκολα και είναι λογικό αυτό.
Και για του λόγου το αληθές, αφού τα κατέγραψα, όπως κάνω πάντα, σημείωσα στα ημερολόγια μου σε τρία σημεία μάλιστα πως “σήμερα ί σ ω ς είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου”. Θεωρώ πως αυτό το “ίσως” ήταν η λέξη, η οποία έδωσε αυτό το 2-3% των πιθανοτήτων επιβίωσης. Και κατέβαλα τεράστια ψυχολογική προσπάθεια να το αποτρέψω, ενώ το έβλεπα να συμβαίνει και χωρίς να το έχω προκαλέσει εγώ ο ίδιος –πολύ σημαντικό και αυτό-.
Άρα μετά από εκείνη την ημερομηνία θεωρητικά δεν έχω μέλλον. Το τετράδιο της ζωής μου δεν εμπεριέχει παρά μόνον λευκές, άγραφες σελίδες. Αυτή όμως η τροποποίηση του γεγονότος έχω την αίσθηση πως κατανάλωσε ολόκληρη την εναπομείνουσα τύχη μου. Και μου ψιθυρίζει προκλητικά:
“Τώρα τι θες; Δεν θα ζούσες ούτως ή άλλως, οπότε για ποια τύχη σου τώρα ενδιαφέρεσαι; Τύχη –και τεράστια μάλιστα- είναι ότι ήδη ζεις!” Δεν υπονοώ πως είμαι τυχερός ή άτυχος για τον εαυτό μου, αλλά πως σύμφωνα με την προηγούμενη θεωρία θα πρέπει να δεχτώ πως δεν έχει νόημα πλέον να συζητάμε για κάτι, το οποίο ήδη καταναλώθηκε και η εναπομείνουσα ανύπαρκτη “τύχη” αφορά μόνο στο να απολαμβάνεις το δώρο της ζωής. Άρα μη διαμαρτύρεσαι για τίποτα. Και εάν είδα το σχεδόν αναπόφευκτο πολλά άλλα είναι εντελώς αδύνατον να εντοπισθούν. Δεν το γνωρίζεις, αλλά κάτι, το οποίο επρόκειτο να συμβεί δεν συνέβη, χωρίς ποτέ σου να το μάθεις…
Αυτή όμως η θεώρηση πως η τύχη είναι εγγενής ιδιότητα παρουσιάζει ένα ελάττωμα. Το ύψος σου καθορίζεται από τα γονίδια σου και δεν μπορεί το 1.70 (είμαι στο όριο) να το κάνεις ούτε χιλιοστό περισσότερο. Μπορείς φυσικά να φορέσεις κάποια παπούτσια, τα οποία θα σου δώσουν ένα-δύο πόντους (δεν συνηθίζω να φοράω δωδεκάποντα στη ζωή μου)! Σαν σώμα δεν μπορείς να κάνεις κάτι, όπως και τα μαύρα μαλλιά σου να τα αλλάξεις σε ξανθά. Τα βάφεις όμως, αλλά δεν είναι το φυσικό σου χρώμα.
Εάν η τύχη είναι εγγενής σου ιδιότητα, τότε σημαίνει πως δεν μπορείς να την τροποποιήσεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα άβολο για μία έννοια, η οποία δεν είναι μετρήσιμη, όπως το ύψος. Ισχύει ή όχι;
Και δύο τελευταίες κάπως περίεργες λεπτομέρειες:
Ο Άδης χαρακτηρίζεται πλουτοδότης. Ο πλούτος συσχετίζεται με κάποια ζητήματα του Κάτω Κόσμου. Επειδή πολλές φορές θεωρούμε την τύχη σε σχέση με τον υλικό πλούτο ας προσεχθεί αυτή η μικρή λεπτομέρεια. Μήπως αυτή η τύχη είναι άλλη όψη ενός νομίσματος, το οποίο δεν θα επιθυμούσαμε να κατέχουμε;
Και μία ακόμα πιο περίεργη. Έχω την εντύπωση πως μερικοί άνθρωποι λειτουργούν σαν φίλτρα… κακοτυχίας. Απορροφούν την κακή τύχη των άλλων και την μετατρέπουν σε δική τους. Είναι άγνωστη η σημασία τους, διότι ενώ εξυπηρετούν άλλους οι ίδιοι δυστυχούν.
Ποιος γνωρίζει; Ποιος μπορεί να αγγίξει τα ζητήματα αυτά; Και εάν μπορεί με τι κόστος;
