Είναι κάποιο διάστημα τώρα, κατά το οποίο έχουν χαθεί τα πουλιά από τα δένδρα του κήπου. Ούτε… τσίου ούτε τίποτα. Ωστόσο κάθε τόσο βρίσκω φτερά διαφορετικού χρώματος στον κήπο. Και έχω… συλλάβει τη γάτα μου να μην κάνει τσίου, αλλά νιάου επάνω στα δένδρα!
Προ ημερών παρέστην αυτόπτης μάρτυς μίας σκηνής, όπου κατάλαβα ιδίοις όμμασι γιατί οι γάτες είναι οι χειρότεροι εκτελεστές των πουλιών. Η κατά τα άλλα χαδιάρα γάτα μου κυνηγούσε ένα πουλί, το οποίο προκειμένου να της ξεφύγει… έτρεχε με τα πόδια του και ΔΕΝ πετούσε. Αυτό μου έκανε εντύπωση. Γιατί το πουλί δεν πετάει για να ξεφύγει από την αιμοβόρα γάτα;
Το κυνηγητό ήταν απίστευτο –και ο θόρυβος μαζί- και τότε συνειδητοποίησα πως το πουλί εάν άνοιγε τα φτερά του να πετάξει θα ήταν τελειωμένο. Ο ελάχιστος εκείνος χρόνος καθυστέρησης για να πετάξει στον αέρα ήταν η διαφορά μεταξύ της ζωής του και του θανάτου του. Ήταν η στιγμή, κατά την οποίαν θα ήταν ιδιαίτερα ευάλωτο.
Τώρα ο τίτλος του άρθρου. Δεν πρόκειται περί φυσικής, μην ανησυχείτε. Πρόκειται όμως περί της στιγμής κατά την οποίαν είσαι περισσότερο ευάλωτος, όπως και το προαναφερθέν πουλί. Λοιπόν! Έχω παρατηρήσει στη ζωή πως η πρόοδος και η άνοδος συμβαίνουν με πηδηματάκια ή άλματα. Παρεμπιπτόντως η κάθοδος είναι κατακλυσμιαία… κατρακυλάς!
Σκεφτείτε κάποιαν ή κάποιον, ο οποίος σπουδάζει μία ξένη γλώσσα. Η πιστοποίηση της γνώσης αποδεικνύεται με την επιτυχία του σε κάποιες εξετάσεις. Από το ένα πτυχίο όμως στο άλλο μεσολαβεί ένα διάστημα, το οποίο είναι το πλέον άχαρο και στη διάρκειά του είσαι και περισσότερο ευάλωτος, ώστε να εγκαταλείψεις. Οι δυσκολίες και ένα περιβάλλον, το οποίο σε αποθαρρύνει είναι οι χειρότεροι εχθροί σου.
Λέγεται πως κανένας δεν εγκαταλείπει στο 39ο χιλιόμετρο σε έναν αγώνα μαραθωνίου. Στο 15ο ή 25ο χιλιόμετρο όμως είναι πολύ πιθανόν. Τότε όμως έχασες οριστικά και αμετάκλητα. Στο 39ο όμως εάν σε αποθαρρύνει κάποιος του σπας τα μούτρα, ακόμα και εάν μείνεις πίσω μερικά δευτερόλεπτα. Στην ζωή όλα τα προς τα άνω συμβαίνουν με πηδηματάκια. Με ποσότητες… (quanta κατά το Λατινικόν) εξ΄ ου και ο τίτλος. Και αυτά τα μεσοδιαστήματα είναι εκείνα στα οποία εάν καθηλωθείς έμεινες. Τέλος μετά τα… πηδηματάκια και σε πηδ@ει μάλλον η ίδια η ζωή.
Στην εξελικτική διαδικασία λοιπόν προς τα εμπρός τη δύναμή σου πρέπει να την αποδείξεις στα μεσοδιαστήματα, όπου μόνον ο στόχος σου πρέπει να σε απασχολεί. Όποιος και ό,τι σε εμποδίζει πρέπει να διαγράφεται (έστω προσωρινώς).
Αλήθεια με το πουλί τι έγινε;
Κρύφτηκε κάπως στα φυλλώματα μιας μπανανιάς στο χώμα, μέχρι τη στιγμή, όπου η γλυκιά μου γατούλα το μετέτρεψε σε πούπουλα για μαξιλάρι…
Εάν όμως μπορούσε να κερδίσει εκείνο το χιλιοστό του δευτερολέπτου, ώστε να πετάξει και να ξεφύγει από τα νύχια (και κατόπιν τα δόντια) της γάτας θα είχε σωθεί.
Δεν το κατάφερε. ΕΣΥ όμως πρέπει.
