Ή
Πώς να Θέτεις το Ερώτημα και να ΜΗΝ Προκαλείς τη Μοίρα
Ο μύθος αυτός γράφτηκε από τον Άγγλο συγγραφέα W.W. Jacobs το 1902 και είναι φοβερός και χαρακτηριστικός. Τον περιγράφω συνοπτικά:
Ένας συνταξιούχος Άγγλος εργάτης με το όνομα Γουάιτ γευματίζει με την γυναίκα του την Κυρία Γουάιτ και τον ενήλικο γιο τους Χέρμπερτ ενώ παρίσταται ως προσκεκλημένος τους και ένας φίλος. Ο Κύριος Μόρις (το όνομά του) υπηρέτησε ως επιλοχίας στην Ινδία, από την οποίαν και μόλις επέστρεψε. Ο Μόρις δείχνει στο ζεύγος και το γυιό τους ένα κάτι ως φυλαχτό κατασκευασμένο από βαλσαμωμένο πόδι πιθήκου, το οποίο με κάποιον τρόπο απόκτησε, αλλά με τραγική ιστορία, την οποίαν όμως δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να διηγηθεί.
Όπως εξηγεί στη συνέχεια, ένας φακίρης προσέδωσε στο πόδι ένα ξόρκι με το οποίο κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει τρεις ευχές και αυτές να πραγματοποιηθούν. Ο φακίρης όμως το έπραξε για να καταδείξει την αφροσύνη όσων προκαλούν την μοίρα. Διότι η τιμωρία σε αυτή την περίπτωση θα έχει καταστροφικές συνέπειες.
Το φυλαχτό είχε τη δύναμη να παραχωρήσει τις τρεις ευχές του σε μόλις τρείς ανθρώπους. Όπως τους διηγούνταν ο επιλοχίας δεν γνώριζε για τις δύο πρώτες ευχές του πρώτου ιδιοκτήτη αλλά η τελευταία του ήταν για θάνατο.
Ο ίδιος είναι ο δεύτερος κάτοχος αλλά δεν θα μιλήσει για την φρίκη της προσωπικής του εμπειρίας. Και αμέσως μετά πετά το πόδι στην φωτιά!
Πετάγεται ο Κύριος Γουάιτ αρπάζει το φυλακτό (τρόπος του λέγειν) από τη φωτιά και το περισώζει για να το δοκιμάσει. Ο επιλοχίας Μόρις όμως τον προειδοποιεί για το τι μπορεί να συμβεί εάν το χρησιμοποιήσει και αποχωρεί. (Προσέξτε όχι να το χρησιμοποιήσει με σωφροσύνη, αλλά να ΜΗΝ το χρησιμοποιήσει καθόλου)!
Ο Γουάιτ χωρίς να το σκεφτεί κάνει την επιπόλαιη σκέψη να ζητήσει 200 λίρες, οι οποίες θα ήταν και η εξόφληση της υποθήκης για την αγορά του σπιτιού του.
Την άλλη ημέρα το πρωί φεύγει ο Χέρμπερτ (γυιός) για να εργαστεί στο τοπικό εργοστάσιο, αλλά το βράδυ χτυπά κάποιος την πόρτα. Είναι ένας εκ των διευθυντών του εργοστασίου, ο οποίος πληροφορεί τον πατέρα πως ο γυιός του σκοτώθηκε σε ένα τρομερό ατύχημα στο μηχανουργείο. Η εταιρεία δεν αναγνωρίζει καμία ευθύνη αλλά παρηγορητικά προσφέρει… 200 λίρες στην οικογένεια του νεκρού.
Ο βαθιά λυπημένος πατέρας κάνει τη δεύτερη ευχή του – να επιστρέψει ο γυιός του. Ένα δεύτερο χτύπημα ακούγεται από την πόρτα και εμφανίζεται κάτι, το οποίο είναι το φάντασμα του παιδιού του.
Η τελευταία του ευχή ήταν να φύγει το φάντασμα.
Και μόνο με το να περιγράφω αυτή την ιστορία με λούζει κρύος ιδρώτας. Θα ήθελα όμως να σημειώσω δύο τρία πράγματα.
Κατ΄ αρχάς, εάν η ζωή, η τύχη, η οτιδήποτε σου προσφέρει ένα πόδι βαλσαμωμένου πιθήκου, όπως αυτό της ιστορίας μας ΔΕΝ πρέπει για κανέναν λόγο να το χρησιμοποιήσεις! Ούτε όμως και να το πετάξεις στη φωτιά (τότε πρόκειται περί αχαριστίας και άλλες τρομερές συνέπειες θα σου συμβούν). Μα τότε ποιο θα είναι το νόημα και το όφελος;
Χμ. Μη σκεφτείτε επιπόλαια κι εσείς. Όταν έχεις τη δύναμη ή το χάρισμα να υλοποιείς κάποια πράγματα ΔΕΝ χρειάζεται να το κάνεις. Την έχεις και είναι απολύτως αρκετό! Η αίσθηση και μόνον της ύπαρξης αυτής της δυνατότητας πραγματοποίησης τριών ευχών είναι ασύλληπτη. Αλλά ΜΗΝ τις κάνεις!
Εάν για κάποιον λόγο ωστόσο χρειαστεί, φρόντισε τουλάχιστον ο λόγος αυτός να είναι πάρα πολύ σπουδαίος και όχι εγωιστικός· θα προσέθετα και όχι μίζερος. Διότι τότε η μοίρα θα σε ξετινάξει παίζοντάς σου ένα παιγνίδι, το οποίο ούτε κατά διάνοια έχεις υποψιαστεί. Ό,τι ευχηθείς ΠΡΕΠΕΙ να είναι για όλους τους ανθρώπους (ή έστω για έναν) αλλά ΜΟΝΟΝ για καλό, ώστε ακόμα και εάν η ευχή… παραστρατήσει, πάλι καλό να σου επιστρέψει.
Η πραγματική δύναμις της.. Δύναμης είναι να υπάρχει ΧΩΡΙΣ να χρησιμοποιείται και τούτο διότι μόνον τότε… λειτουργεί (χωρίς να σε συντρίψει)!
Ο Ινδός φακίρης πολύ σωστά το έθεσε. Και τώρα τοποθετείστε και πάλι το πόδι του πιθήκου στο πολύτιμο κουτάκι του και αφήστε το στην άκρη. Διότι, εάν δεν το έχετε αντιληφθεί όλοι μας έχουμε λάβει ως δώρο από την ημέρα της γέννησής μας αυτό το… “φυλακτό”!
