Ο Τρομερός Μύθος του Ποδιού του Πιθήκου

Ή

Πώς να Θέτεις το Ερώτημα και να ΜΗΝ Προκαλείς τη Μοίρα

Ο μύθος αυτός γράφτηκε από τον Άγγλο συγγραφέα W.W. Jacobs το 1902 και είναι φοβερός και χαρακτηριστικός. Τον περιγράφω συνοπτικά:

Ένας συνταξιούχος Άγγλος εργάτης με το όνομα Γουάιτ γευματίζει με την γυναίκα του την Κυρία Γουάιτ και τον ενήλικο γιο τους Χέρμπερτ ενώ παρίσταται ως προσκεκλημένος τους και ένας φίλος. Ο Κύριος Μόρις (το όνομά του) υπηρέτησε ως επιλοχίας στην Ινδία, από την οποίαν και μόλις επέστρεψε. Ο Μόρις δείχνει στο ζεύγος και το γυιό τους ένα κάτι ως φυλαχτό κατασκευασμένο από βαλσαμωμένο πόδι πιθήκου, το οποίο με κάποιον τρόπο απόκτησε, αλλά με τραγική ιστορία, την οποίαν όμως δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να διηγηθεί.

Όπως εξηγεί στη συνέχεια, ένας φακίρης προσέδωσε στο πόδι ένα ξόρκι με το οποίο κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει τρεις ευχές και αυτές να πραγματοποιηθούν. Ο φακίρης όμως το έπραξε για να καταδείξει την αφροσύνη όσων προκαλούν την μοίρα. Διότι η τιμωρία σε αυτή την περίπτωση θα έχει καταστροφικές συνέπειες.

Το φυλαχτό είχε τη δύναμη να παραχωρήσει τις τρεις ευχές του σε μόλις τρείς ανθρώπους. Όπως τους διηγούνταν ο επιλοχίας δεν γνώριζε για τις δύο πρώτες ευχές του πρώτου ιδιοκτήτη αλλά η τελευταία του ήταν για θάνατο.

Ο ίδιος είναι ο δεύτερος κάτοχος αλλά δεν θα μιλήσει για την φρίκη της προσωπικής του εμπειρίας. Και αμέσως μετά πετά το πόδι στην φωτιά!

Πετάγεται ο Κύριος Γουάιτ αρπάζει το φυλακτό (τρόπος του λέγειν) από τη φωτιά και το περισώζει για να το δοκιμάσει. Ο επιλοχίας Μόρις όμως τον προειδοποιεί για το τι μπορεί να συμβεί εάν το χρησιμοποιήσει και αποχωρεί. (Προσέξτε όχι να το χρησιμοποιήσει με σωφροσύνη, αλλά να ΜΗΝ το χρησιμοποιήσει καθόλου)!

Ο Γουάιτ χωρίς να το σκεφτεί κάνει την επιπόλαιη σκέψη να ζητήσει 200 λίρες, οι οποίες θα ήταν και η εξόφληση της υποθήκης για την αγορά του σπιτιού του.

Την άλλη ημέρα το πρωί φεύγει ο Χέρμπερτ (γυιός) για να εργαστεί στο τοπικό εργοστάσιο, αλλά το βράδυ χτυπά κάποιος την πόρτα. Είναι ένας εκ των διευθυντών του εργοστασίου, ο οποίος πληροφορεί τον πατέρα πως ο γυιός του σκοτώθηκε σε ένα τρομερό ατύχημα στο μηχανουργείο. Η εταιρεία δεν αναγνωρίζει καμία ευθύνη αλλά παρηγορητικά προσφέρει… 200 λίρες στην οικογένεια του νεκρού.

Ο βαθιά λυπημένος πατέρας κάνει τη δεύτερη ευχή του – να επιστρέψει ο γυιός του. Ένα δεύτερο χτύπημα ακούγεται από την πόρτα και εμφανίζεται κάτι, το οποίο είναι το φάντασμα του παιδιού του.

Η τελευταία του ευχή ήταν να φύγει το φάντασμα.

Και μόνο με το να περιγράφω αυτή την ιστορία με  λούζει κρύος ιδρώτας. Θα ήθελα όμως να σημειώσω δύο τρία πράγματα.

Κατ΄ αρχάς, εάν η ζωή, η τύχη, η οτιδήποτε σου προσφέρει ένα πόδι βαλσαμωμένου πιθήκου, όπως αυτό της ιστορίας μας ΔΕΝ πρέπει για κανέναν λόγο να το χρησιμοποιήσεις! Ούτε όμως και να το πετάξεις στη φωτιά (τότε πρόκειται περί αχαριστίας και άλλες τρομερές συνέπειες θα σου συμβούν). Μα τότε ποιο θα είναι το νόημα και το όφελος;

Χμ. Μη σκεφτείτε επιπόλαια κι εσείς. Όταν έχεις τη δύναμη ή το χάρισμα να υλοποιείς κάποια πράγματα ΔΕΝ χρειάζεται να το κάνεις. Την έχεις και είναι απολύτως αρκετό! Η αίσθηση και μόνον της ύπαρξης αυτής της δυνατότητας πραγματοποίησης τριών ευχών είναι ασύλληπτη. Αλλά ΜΗΝ τις κάνεις!

Εάν για κάποιον λόγο ωστόσο χρειαστεί, φρόντισε τουλάχιστον ο λόγος αυτός να είναι πάρα πολύ σπουδαίος και όχι εγωιστικός· θα προσέθετα και όχι μίζερος. Διότι τότε η μοίρα θα σε ξετινάξει παίζοντάς σου ένα παιγνίδι, το οποίο ούτε κατά διάνοια έχεις υποψιαστεί. Ό,τι ευχηθείς ΠΡΕΠΕΙ να είναι για όλους τους ανθρώπους (ή έστω για έναν) αλλά ΜΟΝΟΝ για καλό, ώστε ακόμα και εάν η ευχή… παραστρατήσει, πάλι καλό να σου επιστρέψει.

Η πραγματική δύναμις της.. Δύναμης είναι να υπάρχει ΧΩΡΙΣ να χρησιμοποιείται και τούτο διότι μόνον τότε… λειτουργεί (χωρίς να σε συντρίψει)!

Ο Ινδός φακίρης πολύ σωστά το έθεσε. Και τώρα τοποθετείστε και πάλι το πόδι του πιθήκου στο πολύτιμο κουτάκι του και αφήστε το στην άκρη. Διότι, εάν δεν το έχετε αντιληφθεί όλοι μας έχουμε λάβει ως δώρο από την ημέρα της γέννησής μας αυτό το… “φυλακτό”!

Αυτό το Ελάχιστο “Κάτι” του 3%

Όταν θέτω ένα ερώτημα για το οποίο αναζητώ στοιχεία απάντησης δεν ακολουθώ καμία ιδιαίτερη μεθοδολογία. Σκέφτομαι για λίγο (η σκέψη δεν βοηθά τις προφητείες) και αφήνομαι (επίσης για πολύ λίγο). Το 97% της απάντησης είναι συνήθως αντιληπτό αμέσως. Μην εκπλήσσεσθε! Όντως είναι πολύ ορατό το “περιβάλλον”.

Εκεί όπου το ζήτημα αρχίζει να χάνεται στα βάθη του σκότους είναι σε ένα αποφασιστικό 3%. Το νούμερο αυτό φυσικά δεν προέρχεται από επιστημονική μεθοδολογία, η οποία εξ΄ άλλου δεν υφίσταται. Είναι συμβατικό και εκφράζει παραστατικά την αναλογία προκειμένου να γίνει αντιληπτό πόσο “λίγο” είναι το “σκοτεινό” σημείο.

Κι όμως!

Σε αυτό το 3%  κρύβεται και η δύναμις της πρόβλεψης μαζί με τη δική μας ελεύθερη βούληση. Είναι το ποσοστό το οποίο εμπεριέχει είτε ένα απλό σπρώξιμο, το οποίο θα μας οδηγήσει στο χάος του γκρεμού είτε ένα χέρι, το οποίο θα μας αρπάξει μακριά από το χείλος του. Οι προφητείες δεν είναι ανάγνωση κάποιας “μοίρας”. Είναι η ανάγνωση μίας αλήθειας σε ποσοστό 97% και της δικής μας βούλησης του 3%.

Η απάντηση του ερωτήματος είναι ο εντοπισμός του 3%, Δια μέσου αυτού και γνωρίζοντας από την πρόβλεψη το χάρτη των δεδομένων και των τάσεων καθώς και τη θέση μας μπορούμε με ένα ΔΙΚΟ μας απλό φύσημα να ορίσουμε και να καθορίσουμε την πορεία μας.

Αυτό το ελάχιστο  - ασήμαντο “κάτι” του 3% είναι ακριβώς εκείνο, το οποίο θα κατευθύνει την πορεία μας και την ουσία της πρόβλεψης. Και είναι εντελώς και ξεκάθαρα δική μας επιλογή!

“Δαγκώνει το Σκυλάκι Σας;”

-Δαγκώνει το Σκυλάκι Σας;

-Όχι!

-Να το χαϊδέψω τότε… αααα, τι ωραίο σκυλάκι! Γούτσου, γούτσου, γούτσου…

-Γαβ το σκυλάκι και μία δαγκωματιά!

-Νόμιζα πως είπατε ότι το σκυλάκι σας δεν δαγκώνει!

-Αυτό ΔΕΝ είναι τα σκυλάκι μου.

Απόσπασμα σκηνής από ταινία της σειράς Ροζ Πάνθηρας με τον Πήτερ Σέλλερς. Προφανώς η δαγκωματιά αφορούσε τον τελευταίο!

Η εποχή μας δίνει τεράστια σημασία στις (όποιες)… απαντήσεις. Όλοι γνωρίζουν και από μία απάντηση και σε κάθε θέμα. Αυτό, το οποίο τους διαφεύγει είναι οι… ερωτήσεις. Οι ερωτήσεις πρέπει να είναι και ακριβείς αλλά και ουσιαστικές.

Ο Τζόνας Σολκ, ο άνθρωπος, ο οποίος με την τεράστια μόρφωση και ιατρική του παιδεία ανακάλυψε και ανέπτυξε το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας –και ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε για να κερδίσει από αυτό ούτε και για τα χρήματα- κάποτε είχε πει:

“Εντόπισε τις σωστές ερωτήσεις. Δεν εφευρίσκεις τις απαντήσεις, τις αποκαλύπτεις.”

Σίγουρα τον Τζόνας το σκυλάκι ΔΕΝ θα τον δάγκωνε!

Χρησμός ή Προφητεία (Oracle vs Prophecy)

Ποια η διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών;

Ο χρησμός αποτελεί μια δήλωση-απάντηση σε σχέση με ένα δεδομένο ερώτημα, δοσμένος συχνά με αινιγματική ή αλληγορική μορφή.

Η προφητεία είναι μία εμπνευσμένη πρόβλεψη σχετικά με του τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Πρόβλεψη ή Πρόγνωση (Prediction vs Forecasting)

Η πρόβλεψη βασίζεται σε μία εκτίμηση, χωρίς να υπάρχει κάποιο δεδομένο. 

Η πρόγνωση βασίζεται σε δεδομένα του παρελθόντος.

Η Τριγωνική Ερμηνευτική Μέθοδος by Teucris

Αρχικά θέτουμε το ερώτημα στο μυαλό μας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι η σωστή διατύπωση του ερωτήματος-προβλήματος ή έστω θέματος, το οποίο μας απασχολεί είναι καθοριστικής σημασίας. Άπαξ και δημιουργεί αποκτά νοητική υπόσταση. Δεν είναι καθόλου αναγκαίο να λεχθεί. Το ερώτημα είναι το περιεχόμενο ενός κουτιού για το οποίο κανείς δεν χρειάζεται να έχει γνώση, εκτός της/του ενδιαφερομένου ερωτώντος.

Στο ερώτημα απαντώνται τρεις τομείς:

1.  Ποια είναι η κατάσταση του θέματος/ερωτήματος και αυτό μπορεί να είναι και προσωπικό (ο ίδιος μας ο εαυτός). Πολλές φορές έχω διαπιστώσει πως δεν είναι αντιληπτή είτε η δική μας κατάσταση είτε του θέματος, το οποίο μας απασχολεί. Άλλοτε υπερεκτιμάμε και άλλοτε υποτιμάμε τις καταστάσεις.

2.  Ποια η γενική τάση του περιβάλλοντος, αλλά με την πολύ ευρεία έννοια και όχι την ανθρώπινη. Ποιες είναι δηλαδή οι επιρροές, όσον αφορά το θέμα/ερώτημα ή τον εαυτόν μας. Αυτό ανήκει καθαρά στη μεταφυσική προσέγγιση.

3.  Ποιες οι πιθανότητες επιτυχίας ή εκπλήρωσης του θέματος/ερωτήματος. Αυτό είναι και το πλέον “επικίνδυνο” σημείο διότι δεν αποτελεί μία μοιρολατρική απάντηση. Σε συνδυασμό με τις προηγούμενες δύο καταδεικνύει ταυτόχρονα και τη λύση. Και είναι και το σπουδαιότερο σημείο!

Πάντα υπάρχει “κάτι”, το οποίο μπορεί να γίνει, οσοδήποτε δύσκολο είναι το θέμα ή το ερώτημα ή η κατάστασή μας. Αυτό το “κάτι” μπορεί να είναι σχεδόν “τίποτα” (δεν είναι) και αυτό το ελάχιστο σχεδόν τίποτα να προκαλέσει τεράστιες αλλαγές στη ροή των γεγονότων και των πράξεων μας.

Άρα καταλήγουμε στο “κάνε κάτι”! Όσο περισσότερα και καλύτερα δεδομένα έχουμε τόσο πιο ακριβής θα είναι και η δράση μας. Αλλά δεν χρειάζεται και τόση ανησυχία. Η διαδικασία δοκιμής – λάθους είναι ελεγμένη από το… Σύμπαν και αποδίδει πάντα.

Οι απαντήσεις πρέπει πάντοτε να είναι πολύ συγκεκριμένες και όχι “ήξεις-αφίξεις”. Εάν σκεφτείτε τον εαυτόν σας εγκλωβισμένο σε έναν λαβύρινθο και το ερώτημα είναι “πώς θα εξέλθω” στο φως και την ελευθερία οι απαντήσεις θα πρέπει να περιγράφουν την κατάσταση χωρίς εξιδανικεύσεις αλλά και να δίνουν σαφείς οδηγίες εξόδου. Κανένας όμως δεν μπορεί να μεταβάλλει ή να επηρεάσει τη θέληση κάποιου ανθρώπου. Διότι εάν δεν θέλεις να εξέλθεις, ακόμα και την έξοδο να βλέπεις εμπρός από τα μάτια σου πάλι θα παραμείνεις εγκλωβισμένος.

Μπορεί όμως και ο λαβύρινθος πραγματικά να είναι αδιέξοδος. Τότε η γνώση της παραμονής σε αυτό το χώρο σε βοηθά να προσαρμοστείς ανάλογα. Εάν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις εξωτερικές συνθήκες, τότε το καλύτερο, το οποίο έχουμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τον εαυτόν μας.

Τα Τρία “Θ” της Ζωής μας

 Όλα τα προβλήματα στη ζωή κυριαρχούνται από τρία “Θ”.

Το πρώτο:

“Θάνατος”: με το θάνατο επιλύονται όλα για εκείνην ή εκείνον, ο οποίος πεθαίνει. Μόνο πως το πεδίο εφαρμογής του συγκεκριμένου “Θ” είναι εκτός αυτής της ζωής.

“Θαύμα”: η σταθερή και σίγουρη αξία. Είναι το απόλυτο “Θ”. Το να βασίζεσαι στο θαύμα αποτελεί την καλύτερη τακτική. Λειτουργεί πάντα, μόνο πως έχει το δικό του χρόνο και αυτό το καθιστά κάπως δύσχρηστο μερικές φορές.

Εάν τίποτα από τα προηγούμενα δε λειτουργήσει τι σου μένει;

Η “Θλίψη”, το τρίτο “Θ”. Ζεις και δεν συμβαίνει τίποτα. Άρα… θλίψη.

Τέλος υπάρχει και ένα τέταρτο, το οποίο είναι όπως ο μπαλαντέρ στα τραπουλόχαρτα. Πιστεύεις δεν πιστεύεις δεν έχει καμία σημασία. Συμπλήρωσε τα γράμματα και θα σου εμφανιστεί. Λέγεται: “Θ – – Σ”.

Εάν τέλος και πάλι τίποτα από όλα αυτά τα “Θ” δεν εννοεί να δράσει, τότε σου απομένει το πέμπτο: σίγουρα έχεις… “Θέμα”!

Η Τέχνη της Ερμηνευτικής

Κανένας οργανισμός ή πανεπιστήμιο στον Κόσμο δεν μπορεί να χορηγήσει πιστοποιητικό μαντικής τέχνης, ερμηνευτικής ή προφητείας. Θεωρούνται εσωτερικά χαρίσματα και αξιολογούνται μόνον εάν επαληθευτούν από τα γεγονότα και φυσικά κατά την κρίση του καθ΄ ενός.

Δεν υπάρχει κανένα τυπικό, καμία τελετουργία ή οτιδήποτε άλλο. Με κάποιον τρόπο διανοητικό ή μεταφυσικό κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν το χάρισμα αυτό. Αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος και μόνον. Η μεθοδολογία μπορεί να είναι οποιαδήποτε.

Το μέλλον είναι απρόβλεπτο και εντελώς άγνωστο. Στους Δελφούς υπάρχουν τρία αλληλο-αντικρουόμενα ρητά:

“Τύχην νόμιζε” – (Να αναγνωρίζετε την τύχη)

“Τύχην στέργε” – (Να είστε λάτρης της τύχης)

“Τύχη μη πίστευε” – (Μην εμπιστεύεστε την τύχη)

Και ως εκ τούτου καταλήγει:

“ὁ ἄναξ, οὗ τὸ μαντεῖόν ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλὰ σημαίνει.”

Η μαντική ερμηνεύει το παρελθόν σε παρόντα χρόνο με σκοπό να διαμορφώσει κάθε ένας το μέλλον του κατά το δυνατόν. Η σοφία όμως ευρίσκεται στο μέλλον.

Σκεφτείτε τα πολύ καλά τα προηγούμενα.

Η Θλίψη

Όλα τα χρόνια, τα οποία θυμάμαι τον εαυτόν μου να καλείται για κάποια συμβουλή ή πρόβλεψη, οποιοδήποτε και εάν ήταν το δίλημμα ή το πρόβλημα, ένα μόνο ήταν σίγουρο πως ήταν μαζί μας στο τραπέζι: η θλίψη. Και αναφέρομαι στη θλίψη με τη γενικότερή της έννοια, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει απογοητεύσεις, αδυναμία επίτευξης προσωπικών στόχων, δύσκολα διλήμματα, φαινομενικά αδιέξοδα.

Κανένας δεν αναζητά βοήθεια, όταν είναι χαρούμενος (όπως και θα πρέπει να είναι το φυσιολογικό στο ζωή). Τότε ίσως θα θέλει να ακούσει μία διαφορετική γνώμη, μία άλλη άποψη, αλλά μέσα του νοιώθει δυνατός και έτοιμος να αποφασίσει και να δράσει. Αξιολογεί έχοντας τον έλεγχο. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως όταν είναι παρούσα η θλίψη.

Κι όμως! Η αναζήτηση της συμβουλής πρέπει να γίνεται όταν ένας άνθρωπος είναι χαρούμενος! Τότε είναι που την χρειάζεται! Διότι η ζωή είναι δομημένη με τέτοιον τρόπο, ώστε τα συναισθήματα μας να εναλλάσσονται. Την ώρα της χαράς είμαστε πολλοί. Την ώρα όμως της θλίψης είμαστε μόνοι· εντελώς μόνοι… Και η αξία της όποιας βοήθειας είναι μειωμένη, διότι την ώρα της θλίψης δεν έχεις εσύ τον έλεγχο, αλλά αυτή.

Κανένας δεν πρόκειται να σε σώσει εκτός από τον εαυτόν σου, απαρνήσου τον ορθολογισμό και την κοινή λογική και προχώρησε όσο μπορείς μέσα από το δρόμο του πόνου σου. Αλλά τη συμβουλή να την αναζητήσεις προτού σου συμβεί αυτό, όταν είσαι στη χαρά σου.

Μπορεί να Προβλεφθεί το Μέλλον;

Όχι! Η απάντηση είναι εξ΄ αρχής σαφής και ξεκάθαρη. Γιατί; Διότι το μέλλον διαμορφώνεται από τις αποφάσεις μας και από γεγονότα, τα οποία είναι πέραν των δικών μας δυνάμεων. Στα πρώτα μπορούμε σαφώς και να επέμβουμε και να αλλάξουμε την πορεία τους.

Ανεξαρτήτως εξωτερικών συνθηκών το πώς αντιδρούμε είναι καθαρά δική μας απόφαση. Και σε αυτή την απόφαση εναπόκειται η διαμόρφωση του μέλλοντος. Εάν πιστεύετε πως όλα είναι προκαθορισμένα, τότε δεν έχει νόημα να μάθετε το μέλλον. Αφού ούτως ή άλλως θα συμβεί από μόνο του και εσείς θα είσαστε ο ηθοποιός στη σκηνή ενός δεδομένου έργου, τότε ποιο το νόημα; Βέβαια και σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσα να απαντήσω πως το νόημα είναι η προετοιμασία για την επόμενη πράξη. Δε διαφωνώ, αλλά κανείς δεν σας εμποδίζει να αλλάξετε τα λόγια, να διακόψετε τη παράσταση ή ακόμα και να βγείτε από το θέατρο.

Σε κάθε περίπτωση η λογική της προσέγγισης είναι η απάντηση στο ερώτημα:

“Τι πρέπει να κάνω” και όχι “τι να περιμένω να μου συμβεί”.

Οι Βάσεις της Μεθόδου Teucris

Η μέθοδος βασίζεται σε τρία αξιώματα, τα οποία δεν έχουν εξήγηση με τη λογική. Πρόκειται περί αξιωμάτων και είτε τα δέχεται κάποιος είτε όχι.

Το πρώτο αφορά την έννοια των μεταβολών. Αφού το περιβάλλον είναι μεταβαλλόμενο και οι αλλαγές δεδομένες το νόημα είναι να προσπαθήσεις να αντιληφθείς τον εαυτόν σου μέσα σε αυτή τη ροή. Αφού αλλάζουν όλα τότε έχεις επιλογές.

Το δεύτερο αφορά τις ιδέες. Γνωρίζουμε… τίποτα για τον τρόπο λειτουργίας του Σύμπαντος. Κυρίως δεν έχουμε απαντήσεις για τη γέννηση και το θάνατο. Προσπαθούμε να αντιληφθούμε το Σύμπαν με ένα ακατάλληλο εργαλείο, το οποίο είναι το ανθρώπινο μυαλό. Θεωρούμε λοιπόν με την ατελέστατη γνώση μας, πως στο Σύμπαν υπάρχουν τάσεις, ιδέες. Γενεσιουργές δυνάμεις, οι οποίες σε μία αέναη κατάσταση αλλαγών εμφανίζονται, τροποποιούνται, χάνονται… Την ώρα της γέννησης τους είναι ιδιαίτερα εύπλαστες και οι τάσεις τους διακριτές. Εκεί η έγκαιρη δράση, η δική μας έγκαιρη δράση, έχει δυνατότητες επέμβασης.

Εάν συντονιστούμε κατάλληλα η ορθή πορεία θα φέρει αυτό, το οποίο ονομάζουμε τύχη. Εάν ακολουθήσουμε εσφαλμένη πορεία θα ακολουθήσει δυστυχία.

Πάντοτε όμως το ερώτημα είναι ένα:

“Εγώ, τι πρέπει να κάνω;”

Το τρίτο αξίωμα προκύπτει αβίαστα από την κρίση μας (ιδού η ελεύθερη βούληση), η οποία εάν μας οδηγήσει σε μία ορθή απόφαση ενδέχεται να μας απαλλάξει από την τυραννία των γεγονότων.

Ο συνδυασμός των τριών αξιωμάτων διαμορφώνει τη ζωή μας.

Υπάρχει Επιστημονική Μεθοδολογία;

Φυσικά και ΟΧΙ! Δεν πρόκειται περί επιστήμης. Η επιστήμη μελετά εκ των προτέρων τη φύση, πειραματίζεται και αποφασίζει. Εδώ δεν υπάρχει κάτι ανάλογο. Βασίζεσαι σε αναπόδεικτα αξιώματα και επιλέγεις. Κανένας δεν σε αναγκάζει να το κάνεις ή όχι.

Ποιά η Αξία της Μεθόδου;

Το αποτέλεσμα! Εάν μέσω της μεθοδολογίας το αποτέλεσμα, το οποίο θα προκύψει και θα διαμορφώσεις με την κρίση σου σε ικανοποιεί και όντως βελτιώνει τις συνθήκες της ζωής σου, τότε η μέθοδος “λειτουργεί”. Εσύ αξιολογείς, εσύ αποφασίζεις.

Πώς Επηρεάζει το “Μέσον” την Πρόβλεψη;

Ουσιαστικά καθόλου. Οποιαδήποτε μέθοδος ή και καμμιά μέθοδος είναι εφικτό να παρέχει τις τάσεις και τις ενδείξεις. Είναι καθαρά θέμα πρακτικό από την πλευρά του μάντη να χρησιμοποιήσει ό,τι νομίζει πως θα τον βοηθήσει να εκφράσει καλύτερα και πιο συγκεκριμένα αυτό, το οποίο δέχεται. Ούτε κάποιο τελετουργικό ακολουθείται. Η ψυχολογική διάθεση του δέκτη καθιστά ευκολότερη την επαφή με τον Αλλόκοσμο και όχι τα αναμμένα κεριά σε σκοτεινά δωμάτια. Τα τελευταία ωστόσο βοηθούν στη συγκέντρωση και την άφεση του πνεύματος στο να πετάξει (δημιουργούν… ατμόσφαιρα). Αλλά θεωρώ πως δεν έχουν κανένα άλλο νόημα κα η μαντική δεν έχει ούτε ώρες ούτε συνθήκες. Εάν διαθέτεις το χάρισμα είναι πάντοτε διαθέσιμη και υπό οιασδήποτε συνθήκες ή περιβάλλον.  Η ψυχολογία σου όμως δεν είναι πάντα η ίδια και αυτό επηρεάζει τη διάθεση, εάν θέλεις να μαντεύσεις ή όχι. Είναι όπως ακριβώς και η συγγραφή, όπου και σε αυτή την περίπτωση το έχεις ή όχι. Το πότε όμως θα γράψεις εξαρτάται από τη διάθεσή σου, αλλά και από το περιβάλλον σου. Χρειάζεται ησυχία και ηρεμία, αν και υπάρχουν και στιγμές “μανίας” όπου η έμπνευση είναι καταιγιστική.

Περί Τύχης

Είναι ένα θέμα, το οποίο με προβληματίζει ολόκληρη τη ζωή μου. Συνηθίζουμε (κι εγώ ακόμα περισσότερο) να ισχυριζόμαστε πως την τύχη την δημιουργούμε ή την προκαλούμε εμείς. Η εμπειρία μου όμως δείχνει και τείνω να πιστεύω πλέον, πως η τύχη είναι… ιδιότητα. Όπως γεννιόμαστε με διάφορα χαρακτηριστικά, το ίδιο ενδεχομένως να ισχύει και για την τύχη. Γεννιόμαστε με κάποια ποσότητα τύχης, η οποία ωστόσο συναρτάται και με τη διάρκεια της ζωής μας. Και εάν την ποσότητα της εγγενούς τύχης δεν μπορούμε να την ελέγξουμε δεν ισχύει το ίδιο για την διάρκεια της ζωής μας. Διότι ενώ στην τύχη δεν μπορούμε να επέμβουμε δεν ισχύει το ίδιο για τη διάρκεια της ζωής μας. Μπορούμε ανά πάσα στιγμή –εάν το αποφασίσουμε- να την τερματίσουμε. Το ότι δεν το θέλουμε είναι ένα άλλο θέμα. Δεν θέλουμε, αλλά δυνάμεθα.

Πριν από δυόμιση περίπου μήνες κυριολεκτικά συνάντησα το αναπόφευκτο. Δεν θα σας γράψω λεπτομέρειες αλλά ήταν η στιγμή, όπου είδα τη μετάβαση στον άλλο Κόσμο. (Ωραία αίσθηση και με πλήρη συνειδητότητα).

Το ενδιαφέρον είναι πως το προηγούμενο βράδυ είδα ένα συνδυασμό δύο ονείρων, τα οποία ξεκάθαρα έδειχναν τι “δύναται” να συμβεί. Όχι το γεγονός, αλλά το αποτέλεσμα του. Και μάλιστα είδα και τον αριθμό των εμπλεκομένων. Δεν θα σας τα περιγράψω, αλλά γενικά μπορώ να ερμηνεύω τα όνειρα· τα δικά μου δυσκολότερα των άλλων πολύ πιο εύκολα και είναι λογικό αυτό.

Και για του λόγου το αληθές, αφού τα κατέγραψα, όπως κάνω πάντα, σημείωσα στα ημερολόγια μου σε τρία σημεία μάλιστα πως “σήμερα   ί σ ω ς  είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου”. Θεωρώ πως αυτό το “ίσως” ήταν η λέξη, η οποία έδωσε αυτό το 2-3% των πιθανοτήτων επιβίωσης. Και κατέβαλα τεράστια ψυχολογική προσπάθεια να το αποτρέψω, ενώ το έβλεπα να συμβαίνει και χωρίς να το έχω προκαλέσει εγώ ο ίδιος –πολύ σημαντικό και αυτό-.

Άρα μετά από εκείνη την ημερομηνία θεωρητικά δεν έχω μέλλον. Το τετράδιο της ζωής μου δεν εμπεριέχει παρά μόνον λευκές, άγραφες σελίδες. Αυτή όμως η τροποποίηση του γεγονότος έχω την αίσθηση πως κατανάλωσε ολόκληρη την εναπομείνουσα τύχη μου. Και μου ψιθυρίζει προκλητικά:

“Τώρα τι θες; Δεν θα ζούσες ούτως ή άλλως, οπότε για ποια τύχη σου τώρα ενδιαφέρεσαι; Τύχη –και τεράστια μάλιστα- είναι ότι ήδη ζεις!” Δεν υπονοώ πως είμαι τυχερός ή άτυχος για τον εαυτό μου, αλλά πως σύμφωνα με την προηγούμενη θεωρία θα πρέπει να δεχτώ πως δεν έχει νόημα πλέον να συζητάμε για κάτι, το οποίο ήδη καταναλώθηκε και η εναπομείνουσα ανύπαρκτη “τύχη” αφορά μόνο στο να απολαμβάνεις το δώρο της ζωής.  Άρα μη διαμαρτύρεσαι για τίποτα. Και εάν είδα το σχεδόν αναπόφευκτο  πολλά άλλα είναι εντελώς αδύνατον να εντοπισθούν. Δεν το γνωρίζεις, αλλά κάτι, το οποίο επρόκειτο να συμβεί δεν συνέβη, χωρίς ποτέ σου να το μάθεις…

Αυτή όμως η θεώρηση πως η τύχη είναι εγγενής ιδιότητα παρουσιάζει ένα ελάττωμα. Το ύψος σου καθορίζεται από τα γονίδια σου και δεν μπορεί το 1.70 (είμαι στο όριο) να το κάνεις ούτε χιλιοστό περισσότερο. Μπορείς φυσικά να φορέσεις κάποια παπούτσια, τα οποία θα σου δώσουν ένα-δύο πόντους (δεν συνηθίζω να φοράω δωδεκάποντα στη ζωή μου)! Σαν σώμα δεν μπορείς να κάνεις κάτι, όπως και τα μαύρα μαλλιά σου να τα αλλάξεις σε ξανθά. Τα βάφεις όμως, αλλά δεν είναι το φυσικό σου χρώμα.

Εάν η τύχη είναι εγγενής σου ιδιότητα, τότε σημαίνει πως δεν μπορείς να την τροποποιήσεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα άβολο για μία έννοια, η οποία δεν είναι μετρήσιμη, όπως το ύψος. Ισχύει ή όχι;

Και δύο τελευταίες κάπως περίεργες λεπτομέρειες:

Ο Άδης χαρακτηρίζεται πλουτοδότης. Ο πλούτος συσχετίζεται με κάποια ζητήματα του Κάτω Κόσμου. Επειδή πολλές φορές θεωρούμε την τύχη σε σχέση με τον υλικό πλούτο ας προσεχθεί αυτή η μικρή λεπτομέρεια. Μήπως αυτή η τύχη είναι άλλη όψη ενός νομίσματος, το οποίο δεν θα επιθυμούσαμε να κατέχουμε;

Και μία ακόμα πιο περίεργη. Έχω την εντύπωση πως μερικοί άνθρωποι λειτουργούν σαν φίλτρα… κακοτυχίας. Απορροφούν την κακή τύχη των άλλων και την μετατρέπουν σε δική τους. Είναι άγνωστη η σημασία τους, διότι ενώ εξυπηρετούν άλλους οι ίδιοι δυστυχούν.

Ποιος γνωρίζει; Ποιος μπορεί να αγγίξει τα ζητήματα αυτά; Και εάν μπορεί με τι κόστος;