Χθες το μεσημέρι στο τραπέζι του φαγητού πρόσεξα να περπατάει ένα μυρμήγκι. 2-3 περίπου χιλιοστά σε μήκος, ένα τυπικό κλασσικό μαύρο μυρμήγκι.
Τότε έκανα κάτι ανάρμοστο. Πήρα μία άδεια μποτίλια και την τοποθέτησα επάνω του. Όπως γνωρίζετε η κάτω επιφάνεια κάθε γυάλινου μπουκαλιού είναι εκ κατασκευής κοίλη. Και το μυρμήγκι εγκλωβίστηκε λοιπόν μέσα σε έναν γυάλινο θόλο και πλέον απέκτησε έναν γυάλινο κόσμο!
Το μυρμήγκι το παρακολούθησα και το παρακολουθώ. Στην αρχή έκανε συνεχώς προσπάθειες να βρει κάποια τρύπα να φύγει. Όσο η ώρα περνούσε η εμπειρία του, του καταδείκνυε πως δεν υπήρχε αυτή η έξοδος. Και το μυρμήγκι μας πλέον, μάλλον απογοητευμένο περιόρισε τις κινήσεις του και… περιμένει…
Στο ομώνυμο αριστουργηματικό θεατρικό έργο του Τεννεσή Ουίλλιαμς μία τριμελής οικογένεια ζει μέσα σε έναν δικό της γυάλινο κόσμο. Η συλλογή με τα γυάλινα ζωάκια της Λώρας (στο έργο) ίσως ενέπνευσαν και τον τίτλο στον συγγραφέα.
Δεν διαφέρουν και πολύ οι δύο κόσμοι, του μυρμηγκιού και του έργου. Και οι δύο είναι… γυάλινοι και στους δύο είναι εγκλωβισμένοι.
Αλλά… αλλά!
Υπάρχει μία σπουδαία διαφορά: Ο γυάλινος κόσμος του άτυχου μυρμηγκιού, του επιβλήθηκε από ένα τέρας (εμένα) και είναι πραγματικά ένας κόσμος χωρίς διέξοδο, ανεξαρτήτως των προσπαθειών του μυρμηγκιού. Εάν δεν αποφασίσω να μετακινήσω ο ίδιος την μπουκάλα από επάνω του το μυρμήγκι θα ψοφήσει κλεισμένο εκεί. Σωστά; Χμ…
Στην περίπτωση όμως του γυάλινου κόσμου του θεατρικού έργου αυτός δημιουργήθηκε από τα ίδια του τα μέλη. Φυσικά εάν το αντιληφθούν αυτό, είναι πολύ εύκολο να τον σπάσουν!
Έγραψα όμως όλο αυτό το άρθρο για να σας παρουσιάσω το προφανές; Πως δηλαδή το μυρμήγκι δεν έχει καμία ελπίδα παρά εξαρτάται απολύτως από τη δική μου θέληση, ενώ οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι δημιουργοί της ζωής τους; Αυτό θα το έχετε ήδη εμπεδώσει είτε από τις «3 Μοίρες» είτε από τα άπειρα γραφόμενά μου.
Εδώ θέλω να εστιάσω στο… μυρμήγκι. Το μυρμήγκι αν και είναι άμοιρο ευθυνών (εκτός του ότι περπατούσε στο τραπέζι) ΕΧΕΙ πιθανότητες! Και μάλιστα αρκετές και ανεξάρτητες από την δική μου θέληση. Αρκεί να επιδείξει αντοχή και να μην αλλάξει «κόσμο»!
Να σας περιγράψω μερικές:
1. Μπορεί να ξεχαστώ και να μετακινήσω το μπουκάλι.
2. Το τραπέζι δεν μπορεί να είναι «εγκλωβισμένο» σε μία μποτίλια με ένα μυρμήγκι στον πάτο της εσαεί.
3. Μπορεί να κάνω μία απρόσεκτη κίνηση.
4. Μπορεί να γίνει ένας σεισμός να ρίξει την μποτίλια και να απελευθερώσει το μυρμήγκι.
5. Τέλος μπορεί να αλλάξω γνώμη και το αφήσω ελεύθερο.
Όλα τα προηγούμενα και αρκετά ακόμα, τα οποία δεν έχω σκεφτεί, αλλά ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ πως υπάρχουν καταδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας πως το μυρμήγκι ΕΧΕΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ! Και πολλές μάλιστα! Προφανώς μπορεί τίποτα από τα προηγούμενα να μην συμβεί και το μυρμήγκι μας να γίνει ατμός, αλλά οι πιθανότητες πλέον για το χειρότερο δεν είναι ίδιες.
Το εκπληκτικότερο όλων είναι πως ενώ το ίδιο δεν έχει κάνει τίποτα κακό (μόνο είπαμε περπατούσε στο τραπέζι για να βρει ψίχουλα για την φωλιά του) έχει φυλακιστεί από την διαστροφή ενός ανθρώπου.
Μόνο πως τα προηγούμενα ενώ ΣΙΓΟΥΡΑ κάποια στιγμή θα συμβούν δεν είναι σίγουρο ΠΟΤΕ θα συμβούν!
Συνεπώς η μόνη πραγματική και εν δυνάμει νικηφόρα στρατηγική για το μυρμήγκι μας είναι να ΑΝΤΕΞΕΙ! Καμία άλλη!
Και επειδή δεν είμαι τόσο τέρας και δεν θα ήθελα να κατηγορηθώ ως άκαρδος, ενώ γνωρίζω πως το μυρμήγκι θα είναι μάλλον ζωντανό για αρκετές ημέρες ακόμα και δεν επιθυμώ και τον βασανισμό του θα το απελευθερώσω.
Όταν όμως το δω να φεύγει χαρούμενο, ίσως μία άλλη διαστροφή μου αναπτυχθεί και με το δάχτυλό μου να το λιώσω… Έχασε τον γυάλινο κόσμο του σχεδόν βέβαιου θανάτου, αλλά απελευθερωμένο κινδυνεύει επίσης από έναν άλλον απρόβλεπτο παράγοντα.
Εκτός προτού προλάβω και το αντιληφθώ ή συνειδητοποιήσω τι έκανα ή τι συνέβη (διότι πάραυτα μπορεί να το μετανιώσω που το απελευθέρωσα) τρέξει γρήγορα και εξαφανισθεί και όχι σαστισμένο ή ζαλισμένο από τη χαρά του να χαζολογεί. Και πάλι λοιπόν υπάρχουν πιθανότητες επιβίωσης για το μυρμηγκάκι μας!
Άρα αφού αντέξεις, μετά πρέπει να τρέξεις!
Σημ. Επειδή το είδα και πριν από λίγο να αγωνίζεται να βγει το άφησα και ούτε και το έλιωσα! Ωστόσο την ώρα εκείνη της απομάκρυνσης του γυάλινου κόσμου είχε ακινητοποιηθεί και σκέφτηκα όντως να το λιώσω, λόγω της ακινησίας του, αλλά τελικά το φύσηξα και τότε ουπς έγινε σφαίρα!
