Η Μαγεία Είναι στο Σχοινί

Υπάρχει μία θαυμάσια ιστορία σχετικά με έναν φακίρη στην Ινδία και τα μαγικά του κόλπα, τα οποία του τα ξεσκεπάζει ξεδιάντροπα εμπρός στο ταπεινό κοινό του ένας σπουδαίος Άγγλος ταχυδακτυλουργός. Συγκεκριμένα αποκαλύπτει πως το σπαθί, το οποίο διαπερνά ένα κοφίνι με ένα μικρό παιδί έχει διπλό θάλαμο, ενώ το μαχαίρι, με το οποίο τρυπάει το στόμα του είναι ψεύτικο ενώ το αληθινό το κρύβει στο μανίκι του.

Ο φακίρης και η κόρη του δέχονται την προσβολή σιωπηλοί.

Ο Άγγλος, ο οποίος έχει ταξιδέψει με τη γυναίκα του προκειμένου να ανακαλύψει πραγματική “μαγεία” είναι απογοητευμένος. Ωστόσο την επομένη περπατώντας μόνος του στα στενάκια της πόλης παρατηρεί την κόρη του φακίρη να παίζει ένα φλάουτο και ένα χοντρό σχοινί να σηκώνεται χορεύοντας μόνο του πολλά μέτρα σε ύψος. Αυτό γίνεται έμμονη ιδέα στον Άγγλο ταχυδακτυλουργό, διότι δεν μπορεί να κατανοήσει με κανέναν τρόπο ποιο είναι το τέχνασμα. Αποφασίζει να δωροδοκήσει την κοπέλα να του πουλήσει το σχοινί, αλλά αυτή του το αρνείται επίμονα. Το σχοινί ανήκε στην προ-προ-προ-γιαγιά της και κληρονομείται από κόρη σε κόρη και ΔΕΝ πωλείται!

Όταν στο τέλος την ερωτά ποιο είναι τέχνασμα, αυτή του απαντά:

“Δεν υπάρχει κανένα τέχνασμα. Η μαγεία είναι στο σχοινί”.

Η παράνοια αρχίζει να φουντώνει στο μυαλό του, ενώ η έπαρση και το υπερεγώ του τον παρασύρουν να δηλώνει στη γυναίκα του, πως αφού δεν μπορεί να το καταλάβει ο ίδιος το κόλπο του σχοινιού, κανένας άλλος δεν θα μπορεί. Πείθει την επόμενη ημέρα την κοπέλα να δείξει το τέχνασμα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στην (δήθεν) άρρωστη και κλινήρη γυναίκα του. Αλλά ο σκοπός και των δύο είναι να δολοφονήσουν την κοπέλα και να της κλέψουν το σχοινί. Όντως η κοπέλα αρχίζει να παίζει το φλάουτό της και το σχοινί να ακολουθεί το ρυθμό και να ανεβαίνει…

Τότε ο Άγγλος ταχυδακτυλουργός της μπήγει ένα σπαθί από άκρη σ΄ άκρη του σώματός της! Καταχαρούμενοι και οι δύο αρπάζουν το φλάουτο και αρχίζουν να παίζουν στον ίδιο ρυθμό…

Την άλλη ημέρα στο ίδιο σημείο της προσβολής ο φακίρης τρυπάει το καλάθι με το μικρό παιδί και τρυπιέται και ο ίδιος με τα σπαθιά του έχοντας ζωντανή την κόρη του δίπλα του. Στο βάθος διακρίνεται το παράθυρο του δωματίου του ξενοδοχείου με τα πτώματα των Άγγλων να αιωρούνται στο κενό, κρεμάμενα από το πιστό σχοινί…

Η μαγεία ΔΕΝ είναι μόνο στο σχοινί. Είναι και στο κάτοχο του, τον οποίον όμως επιλέγει ΜΟΝΟ το ίδιο το σχοινί να του την αποκαλύπτει!

Το Διπλό “Γιατί”

Το “γιατί” είναι μία λέξη με δύο σημασίες:

1.       Γιατί έγιναν με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα;

2.      Γιατί – ποιος ο σκοπός τους;

Συνεπώς όταν αναρωτιόμαστε για οτιδήποτε θα πρέπει να απαντάμε ΚΑΙ στις δύο σημασίες του “γιατί” και όχι μόνον στη μία. Είναι εξαιρετικά σπουδαίο να αντιληφθούμε τον εγγενή δυισμό αυτής της τόσο μυστηριώδους λέξης. Διότι εάν μείνουμε στην πρώτη ερώτηση θα οδηγηθούμε πιθανότατα στην απελπισία και τη μοιρολατρία. Ενώ όταν προσθέσουμε και τον σκοπό τότε το ίδιο το γεγονός θα αποκτήσει μία εντελώς διαφορετική προοπτική.

Σε αυτή την περίπτωση θα οδηγηθούμε ή θα αναγκαστούμε να σκεφτούμε το σκοπό των γεγονότων. Αμέσως από θεατές μετακινούμαστε στη σκηνή και μετατρεπόμαστε σε ηθοποιούς. Και στη δεύτερη περίπτωση ορίζουμε ΕΜΕΙΣ το σκοπό, διότι ενώ το γεγονός είναι αυτό, το οποίο είναι (γεγονός) και δεν έχουμε τη δυνατότητα επέμβασης ή τροποποίησης δεν ισχύει το ίδιο όσον αφορά το σκοπό του.

Ο Ανόητος των Ταρώ και η Αθωότητα

 

Υπάρχει μία παρανόηση: αθωότητα δεν σημαίνει “χωρίς ενοχή”, αλλά μάλλον μία πλήρης αποδοχή της ζωής και μία εγγενής έλλειψη φόβου, η οποία προέρχεται από την πίστη στα προσωπικά ένστικτα. Ο “ανόητος” αντιπροσωπεύεται στην κάρτα ταρώ με τον αριθμό “0”, την ανυπαρξία μάλλον αριθμού. Το μηδέν είναι όλα και τίποτα. Αντιπροσωπεύει την ελευθερία κίνησης προς οιασδήποτε κατεύθυνση.

Η αθωότητα του ανόητου τον ορίζει, ως ένα πρόσωπο χωρίς παρελθόν και ως εκ τούτου με άπειρο μέλλον. Δείτε την απεικόνιση της κάρτας από την εκδοχή του Α.Ε. Γουέϊτ (1909), σε απόδοση της Π.Κ. Σμιθ. Είναι καλοντυμένος, χαρούμενος και σε κίνηση. Και δίπλα του ένα επίσης χαρούμενο σκυλάκι. Έχει σε ένα δισάκι όλα τα πράγματα του, κρεμασμένα σε ένα ραβδί και πορεύεται κατευθείαν στο χείλος του γκρεμού, ΧΩΡΙΣ απολύτως καμία ένδειξη πως σκοπεύει να σταματήσει· αλλά ούτε να θέσει και τέλος στη ζωή του. Κι ο ήλιος λάμπει…

Ο “ανόητος” δεν είναι τρελός… Είναι απλά ελεύθερος. Και πορεύεται στο γκρεμό για να πετάξει. Ο ανόητος, ο οποίος πιστεύει στο ψέμμα, είναι γιατί είναι έντιμος, γνήσιος και αυθεντικός και αγαπά ό,τι προσλαμβάνει από το περιβάλλον του χωρίς καθόλου να το σκεφτεί.

Το ψέμμα δεν είναι το αντίθετο της  αλήθειας. Είναι μία διαφορετική αλήθεια, η οποία όταν εκφράζεται με τον τρόπο της αποκτά τη δύναμη της ελεύθερης πτήσης ενός “ανόητου” προς ένα άγνωστο χάος.

Η Θλίψη της Παραμονής στην Άγνοια

Όταν αναφέρω τον όρο άγνοια εννοώ την έλλειψη ενόρασης. Με μία ευρύτερη προσέγγιση θα χρησιμοποιούσα και τον σκληρό όρο αυταπάτη.

Όταν επικρατεί η θλίψη τότε το μυαλό φαίνεται να σταματά να λειτουργεί.

Οι δύο προηγούμενες προτάσεις συνδέονται με τον όρο αδράνεια (ή καθυστέρηση), διότι έλλειψη ενόρασης ή αυταπάτες δημιουργούν θλίψη, η οποία οδηγεί εν τέλει στην αδυναμία δράσης.

Η αδυναμία δράσης όμως με την σειρά της, αλλά αντίστροφα πλέον δημιουργεί θλίψη, η οποία επίσης οδηγεί σε έλλειψη ενόρασης ή σε δημιουργία νέας αυταπάτης.

Αυτός είναι ένας ιδιαίτερα ύπουλος κύκλος, ο οποίος μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας (ή και της κάθε ημέρας μας) και μπορεί να αφορά είτε κάτι ασήμαντο είτε κάτι πολύ σπουδαίο. Εάν μάλιστα δεν γίνει αντιληπτός αμέσως, τότε τείνει να λειτουργεί σαν μία σπείρα, η οποία με έναν πολύ απροσδιόριστο και πλανεμένο τρόπο μπορεί να σε καταβυθίζει σιγά-σιγά χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι…

Αυτά περίπου σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες. Είναι αλήθεια πως το τελευταίο διάστημα μου έχουν συμβεί πάρα πολλά γεγονότα, τα οποία με έχουν προβληματίσει, αλλά δεν έχω δίκιο στο πως τα σκέφτομαι.

Ήδη μόλις την προηγούμενη Κυριακή ήμουν στην κηδεία του Ντίνου και μέσα σε αυτές τις ημέρες έχουν ξαφνικά πάψει να λειτουργούν διάφορα αντικείμενα , τα οποία χρησιμοποιώ σε συνδυασμό με την εμφάνιση κάποιων άλλων απρόβλεπτων εμποδίων.

Και σκέφτομαι πως δεν έχω δίκιο, διότι προσπαθώ να αντιληφθώ εάν υπάρχει κάποια αιτία. Αυτό αμέσως με οδηγεί σε έλλειψη ενόρασης ή αυταπάτης και… οδηγούμαστε στην αρχή του άρθρου και τον φαύλο κύκλο, όπως τον περιέγραψα.

Και μην θεωρείτε πως η έλλειψη θετικής σκέψης είναι η γενεσιουργός αιτία. Όταν στην πιο κρίσιμη στιγμή καίγεται η οθόνη του υπολογιστή σου και όταν αρνείται ο ίδιος να λειτουργήσει και διάφορα άλλα ανάλογα περιστατικά δεν σημαίνει πως ήταν η έλλειψη θετικής σκέψης, η οποία τα προκάλεσε. Ανέφερα ενδεικτικά μερικά, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα και μάλιστα με σειριακό τρόπο εμφάνισης (το ένα δηλαδή μετά το άλλο).

Συνέβησαν ωστόσο, διότι θα μπορούσαν να συμβούν.

Πολλές φορές όμως συμβαίνουν, τότε ακριβώς που δεν πρέπει (ή δεν θέλεις) να συμβούν… και βεβαίως να μην συγκριθούν με τις άλλου είδους απώλειες.

Ομολογώ πως έχω πολύ ισχυρές άμυνες και διαθέτω αισθητήρες αναγνώρισης και αντίληψης παρόμοιων καταστάσεων αλλά ο συνδυασμός με το δεδομένο της απώλειας με έκανε να αναρωτηθώ πάλι τι λείπει από το σκεπτικό μου.

Διότι είναι πολύ εύκολο να ψάχνεις αιτίες μακριά από εσένα. Και είναι επίσης πολύ εύκολο να αναγνωρίζεις αιτίες, οι οποίες είναι ΟΝΤΩΣ έξω από εσένα αλλά σε επηρεάζουν τα μέγιστα.

Που καταλήγω…

Όταν παρατηρείς ένα πουλί να χάνεται στο βάθος του ορίζοντα δεν σημαίνει πως χάθηκε και το ίδιο. Χάθηκε το περίγραμμα με το οποίο το αναγνωρίζεις. Αλλά το πουλί υπάρχει, ασχέτως εάν εσύ δεν το βλέπεις.

Ούτε πάλι όταν παρατηρείς τον γαλάζιο ουρανό επειδή δεν βλέπεις πουλιά σημαίνει πως δεν υπάρχουν ή πως δεν θα περάσουν κάποια στιγμή από επάνω σου.

Έλλειψη ενόρασης είναι ακριβώς αυτό. Να μην φαντάζεσαι κάτι, το οποίο υπάρχει επειδή ΕΣΥ δεν το βλέπεις.

Αυταπάτη είναι να περιμένεις να εμφανιστεί στον ουρανό δεινόσαυρος ή να πιστεύεις πως υπάρχουν χωρίς ποτέ να τους έχει δει κανένας.

Όσο και εάν είναι κραυγαλέα τα προηγούμενα παραδείγματα είναι πολύ δύσκολο να εντοπισθούν στην πράξη. Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα είναι να μην σε εγκλωβίσουν. Διότι τότε σύντομα θα αντιληφθείς πως είσαι μέσα στην θλίψη της παραμονής στην άγνοια.

Και ένα ακόμα βήμα παραπέρα. Πως το αντιμετωπίζεις;

Πολύ απλό! Απλά ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ!

Τώρα ελπίζω να κατανοήσατε το λόγο της συγγραφής των πολλών και πυκνών άρθρων μου. Μόλις ευρίσκομαι σε δυσκολία ή φαινομενικό αδιέξοδο ή αναγνωρίζω μία ελάχιστη θλίψη κάνω τουλάχιστον αυτό, ώστε να μην εγκλωβιστώ στην άγνοια.

Teucris Voodoo (Βουντού) for Good ONLY

(Βουντού ΜΟΝΟ για Καλό)

Ελπίζω να μην εκπλήσσεστε από τον τίτλο ούτε και από το θέμα. Χρησιμοποιώ τον όρο “βουντού” κάπως καταχρηστικά, διότι είναι γνωστός και όχι πως… ασκώ αυτή την “τέχνη”! Την ονομάζω “τέχνη” και όχι κάτι διαφορετικό, διότι οι σκηνοθέτες στο Χόλλυγουντ την ανέπτυξαν μάλλον πολύ περισσότερο απ΄ όσο ισχύει στην πραγματικότητα.

Διαβάστε παρακαλώ και ένα σχετικό άρθρο μου, όπου περιγράφω τι είναι βουντού:

“Πώς με Βουντού Υποδουλώνεις ένα Κράτος”

Βουντού πάντως ΔΕΝ είναι οι κούκλες με τις καρφίτσες και την επίκληση Αφρικανικών θεοτήτων για την πρόκληση κακού. Είναι ένα θρησκευτικό σύστημα δοξασιών, το οποίο όπως θα διαβάσετε στο προηγούμενο άρθρο μπορεί να σε οδηγήσει σε μία πλήρη απαξίωση της ζωής και την απόλυτη μιζέρια.

Αλλά για τις ανάγκες της συζήτησής μας θα θεωρήσουμε πως όντως είναι οι κούκλες με τις καρφίτσες και πως όντως μπορούμε να ασκήσουμε βουντού. Τι πιθανότητες επιτυχίας έχουμε;

Λοιπόν!

Εάν είμαστε τόσο σίγουροι (δεν θα έπρεπε ποτέ να είμαστε) πως όντως οι… καρφίτσες θα τρυπήσουν τον “εχθρό” μας, τότε ίσως είμαστε αποτελεσματικοί. Υποθετικά το γράφω. Επειδή όμως το Σύμπαν έχει το δικό του αλφάβητο και τη δική του γλώσσα ενδέχεται η διαδρομή του βουντού να ΜΗΝ είναι η προσδοκώμενη ή αυτή την οποίαν επιθυμούμε. Και αντί να ακολουθήσει τη διαδρομή, την οποίαν νομίζουμε ακολουθήσει κάποια άλλη και… επιστρέψει στο κεφάλι μας! Και αυτό, εάν θέλετε τη γνώμη μου είναι το πιθανότερο! Και δεν θα επιστρέψει μεταλλαγμένη αλλά ενισχυμένη! Ούτε για αστείο λοιπόν δεν το δοκιμάζουμε!

Σκεφτείτε όμως τώρα κάπως αντίστροφα. Στέλνουμε σε ένα πολύ κακό άνθρωπο ανεστραμμένο βουντού, δηλαδή τις καλύτερες δυνάμεις μας! Ακούγεται παράξενο; Δεν θα ΄πρεπε! Το κακό μόνο με το καλό μπορείς να το καταπολεμήσεις και να το εξοντώσεις. Και είτε το έχετε συνειδητοποιήσει είτε όχι το ΚΑΛΟ επικρατεί, άλλωστε τώρα θα κυκλοφορούσαμε με πολυβόλα στα χέρια μας και θα σκοτώναμε ο ένας τον άλλον. Αλλά δεν γίνεται αυτό. Το κακό προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επικρατήσει, αλλά είναι εγγενώς loser (χαμένος). Και στην περίπτωσή τους ΔΕΝ παίρνει τίποτα!

Στέλνοντας το καλύτερο βουντού στον χειρότερο άνθρωπο προκαλούμε μία ανατροπή, μία έκπληξη στο Σύμπαν. Και στον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος δέχεται μία διαφορετική “επίθεση” από αυτήν, την οποία περιμένει. Και εάν αντιδράσει και την απορρίψει αυτή θα αντανακλαστεί και θα επιστρέψει επάνω μας. Αλλά τι επιστρέφει; Το καλύτερο άκρως ενισχυμένο! Διότι το καλό βουντού έχει φοβερή ισχύ και απομυζά κακία από τον κακό άνθρωπο, ενώ τη μετασχηματίζει σε καλό.

Επιτυγχάνουμε δύο σπουδαία ωφελήματα ταυτόχρονα:

Αποδυναμώνουμε το κακό στον “στόχο” (είναι τρομακτική η εξασθένιση) και συνεπώς παίρνοντας κακό από έναν άνθρωπο αυξάνουμε την αναλογία του καλού και

Εάν τυχόν μας επιστρέψει είτε από λάθος είτε από αστοχία σε εμάς ή κάπου αλλού, όπου αγαπάμε και νοιαζόμαστε θα είναι ακόμα περισσότερο καλό! Συνήθως αυτό γίνεται.

Ναι στο βουντού αλλά ΜΟΝΟ για καλό!

"Ύβρις και Αφροσύνη όσων προκαλούν την μοίρα με άνομες επιθυμίες".

Ο Τεράστιος Κάβουρας

Πάντα θυμάμαι τον δάσκαλό μου της οδήγησης, ο οποίος μου έλεγε: “Άλλο η ταχύτητα του οχήματος και άλλο οι εσωτερικοί χειρισμοί”, εννοώντας πως πρέπει να είσαι ήρεμος στους χειρισμούς ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα τρέχεις. Παρεμπιπτόντως ο εξαίρετος αυτός δάσκαλος ήταν πρώην νταλικέρης! Συνεπώς όσες δυσκολίες και εάν “τρέχουν” γύρω σας οι χειρισμοί πάντα πρέπει να είναι ήρεμοι.

Αυτό το σκεφτόμουν, διότι ενώ είχα έναν κυκεώνα δυσκολιών κάθε είδους απέκτησα και έναν πονόδοντο. Μία ευκαιρία για επιδιόρθωση ενός δοντιού αλλά συμβαίνουν και απρόβλεπτα.

Θυμήθηκα λοιπόν τον μύθο του Ηρακλέους και της Λερναίας Ύδρας. Ενώ πολεμούσε σκληρά εναντίον του τέρατος, ένας τεράστιος… κάβουρας αποφάσισε να του κάνει πολύ δύσκολη την μάχη με το να του δαγκώνει το πόδι!

Πάντα αυτό συμβαίνει στη ζωή! Όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, τότε θα παρουσιαστεί κάτι, το οποίο χωρίς να είναι ακριβώς καίριο θα σου δημιουργήσει μία σοβαρή ενόχληση, ώστε να μην αισθάνεσαι άνετα.

Για εμένα κάβουρας ήταν ο… πονόδοντος!

Κρατάτε γερά! Την δυσκολότερη στιγμή θα συμβεί. Μην πτοείστε όμως! Ο Ηρακλής κέρδισε!

Παρεμπιπτόντως ο τεράστιος κάβουρας, φύλακας του τόπου ανέβηκε στον ουρανό σε ένα σημείο στον ζωδιακό κύκλο κοντά στο λιοντάρι. Εκεί τον ύψωσε η Ήρα. Είναι η θέση όπου, σύμφωνα με τις θεωρίες των ωροσκόπων, οι ψυχές των ανθρώπων κατεβαίνουν κάτω στις χαμηλότερες περιοχές. Με το σημείο του καρκίνου αρχίζει το υποχθόνιο μισό του ουρανού.

Ο Τρομερός Μύθος του Ποδιού του Πιθήκου

Ή

Πώς να Θέτεις το Ερώτημα και να ΜΗΝ Προκαλείς τη Μοίρα

Ο μύθος αυτός γράφτηκε από τον Άγγλο συγγραφέα W.W. Jacobs το 1902 και είναι φοβερός και χαρακτηριστικός. Τον περιγράφω συνοπτικά:

Ένας συνταξιούχος Άγγλος εργάτης με το όνομα Γουάιτ γευματίζει με την γυναίκα του την Κυρία Γουάιτ και τον ενήλικο γιο τους Χέρμπερτ ενώ παρίσταται ως προσκεκλημένος τους και ένας φίλος. Ο Κύριος Μόρις (το όνομά του) υπηρέτησε ως επιλοχίας στην Ινδία, από την οποίαν και μόλις επέστρεψε. Ο Μόρις δείχνει στο ζεύγος και το γυιό τους ένα κάτι ως φυλαχτό κατασκευασμένο από βαλσαμωμένο πόδι πιθήκου, το οποίο με κάποιον τρόπο απόκτησε, αλλά με τραγική ιστορία, την οποίαν όμως δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να διηγηθεί.

Όπως εξηγεί στη συνέχεια, ένας φακίρης προσέδωσε στο πόδι ένα ξόρκι με το οποίο κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει τρεις ευχές και αυτές να πραγματοποιηθούν. Ο φακίρης όμως το έπραξε για να καταδείξει την αφροσύνη όσων προκαλούν την μοίρα. Διότι η τιμωρία σε αυτή την περίπτωση θα έχει καταστροφικές συνέπειες.

Το φυλαχτό είχε τη δύναμη να παραχωρήσει τις τρεις ευχές του σε μόλις τρείς ανθρώπους. Όπως τους διηγούνταν ο επιλοχίας δεν γνώριζε για τις δύο πρώτες ευχές του πρώτου ιδιοκτήτη αλλά η τελευταία του ήταν για θάνατο.

Ο ίδιος είναι ο δεύτερος κάτοχος αλλά δεν θα μιλήσει για την φρίκη της προσωπικής του εμπειρίας. Και αμέσως μετά πετά το πόδι στην φωτιά!

Πετάγεται ο Κύριος Γουάιτ αρπάζει το φυλακτό (τρόπος του λέγειν) από τη φωτιά και το περισώζει για να το δοκιμάσει. Ο επιλοχίας Μόρις όμως τον προειδοποιεί για το τι μπορεί να συμβεί εάν το χρησιμοποιήσει και αποχωρεί. (Προσέξτε όχι να το χρησιμοποιήσει με σωφροσύνη, αλλά να ΜΗΝ το χρησιμοποιήσει καθόλου)!

Ο Γουάιτ χωρίς να το σκεφτεί κάνει την επιπόλαιη σκέψη να ζητήσει 200 λίρες, οι οποίες θα ήταν και η εξόφληση της υποθήκης για την αγορά του σπιτιού του.

Την άλλη ημέρα το πρωί φεύγει ο Χέρμπερτ (γυιός) για να εργαστεί στο τοπικό εργοστάσιο, αλλά το βράδυ χτυπά κάποιος την πόρτα. Είναι ένας εκ των διευθυντών του εργοστασίου, ο οποίος πληροφορεί τον πατέρα πως ο γυιός του σκοτώθηκε σε ένα τρομερό ατύχημα στο μηχανουργείο. Η εταιρεία δεν αναγνωρίζει καμία ευθύνη αλλά παρηγορητικά προσφέρει… 200 λίρες στην οικογένεια του νεκρού.

Ο βαθιά λυπημένος πατέρας κάνει τη δεύτερη ευχή του – να επιστρέψει ο γυιός του. Ένα δεύτερο χτύπημα ακούγεται από την πόρτα και εμφανίζεται κάτι, το οποίο είναι το φάντασμα του παιδιού του.

Η τελευταία του ευχή ήταν να φύγει το φάντασμα.

Και μόνο με το να περιγράφω αυτή την ιστορία με  λούζει κρύος ιδρώτας. Θα ήθελα όμως να σημειώσω δύο τρία πράγματα.

Κατ΄ αρχάς, εάν η ζωή, η τύχη, η οτιδήποτε σου προσφέρει ένα πόδι βαλσαμωμένου πιθήκου, όπως αυτό της ιστορίας μας ΔΕΝ πρέπει για κανέναν λόγο να το χρησιμοποιήσεις! Ούτε όμως και να το πετάξεις στη φωτιά (τότε πρόκειται περί αχαριστίας και άλλες τρομερές συνέπειες θα σου συμβούν). Μα τότε ποιο θα είναι το νόημα και το όφελος;

Χμ. Μη σκεφτείτε επιπόλαια κι εσείς. Όταν έχεις τη δύναμη ή το χάρισμα να υλοποιείς κάποια πράγματα ΔΕΝ χρειάζεται να το κάνεις. Την έχεις και είναι απολύτως αρκετό! Η αίσθηση και μόνον της ύπαρξης αυτής της δυνατότητας πραγματοποίησης τριών ευχών είναι ασύλληπτη. Αλλά ΜΗΝ τις κάνεις!

Εάν για κάποιον λόγο ωστόσο χρειαστεί, φρόντισε τουλάχιστον ο λόγος αυτός να είναι πάρα πολύ σπουδαίος και όχι εγωιστικός· θα προσέθετα και όχι μίζερος. Διότι τότε η μοίρα θα σε ξετινάξει παίζοντάς σου ένα παιγνίδι, το οποίο ούτε κατά διάνοια έχεις υποψιαστεί. Ό,τι ευχηθείς ΠΡΕΠΕΙ να είναι για όλους τους ανθρώπους (ή έστω για έναν) αλλά ΜΟΝΟΝ για καλό, ώστε ακόμα και εάν η ευχή… παραστρατήσει, πάλι καλό να σου επιστρέψει.

Η πραγματική δύναμις της.. Δύναμης είναι να υπάρχει ΧΩΡΙΣ να χρησιμοποιείται και τούτο διότι μόνον τότε… λειτουργεί (χωρίς να σε συντρίψει)!

Ο Ινδός φακίρης πολύ σωστά το έθεσε. Και τώρα τοποθετείστε και πάλι το πόδι του πιθήκου στο πολύτιμο κουτάκι του και αφήστε το στην άκρη. Διότι, εάν δεν το έχετε αντιληφθεί όλοι μας έχουμε λάβει ως δώρο από την ημέρα της γέννησής μας αυτό το… “φυλακτό”!

Αυτό το Ελάχιστο “Κάτι” του 3%

Όταν θέτω ένα ερώτημα για το οποίο αναζητώ στοιχεία απάντησης δεν ακολουθώ καμία ιδιαίτερη μεθοδολογία. Σκέφτομαι για λίγο (η σκέψη δεν βοηθά τις προφητείες) και αφήνομαι (επίσης για πολύ λίγο). Το 97% της απάντησης είναι συνήθως αντιληπτό αμέσως. Μην εκπλήσσεσθε! Όντως είναι πολύ ορατό το “περιβάλλον”.

Εκεί όπου το ζήτημα αρχίζει να χάνεται στα βάθη του σκότους είναι σε ένα αποφασιστικό 3%. Το νούμερο αυτό φυσικά δεν προέρχεται από επιστημονική μεθοδολογία, η οποία εξ΄ άλλου δεν υφίσταται. Είναι συμβατικό και εκφράζει παραστατικά την αναλογία προκειμένου να γίνει αντιληπτό πόσο “λίγο” είναι το “σκοτεινό” σημείο.

Κι όμως!

Σε αυτό το 3%  κρύβεται και η δύναμις της πρόβλεψης μαζί με τη δική μας ελεύθερη βούληση. Είναι το ποσοστό το οποίο εμπεριέχει είτε ένα απλό σπρώξιμο, το οποίο θα μας οδηγήσει στο χάος του γκρεμού είτε ένα χέρι, το οποίο θα μας αρπάξει μακριά από το χείλος του. Οι προφητείες δεν είναι ανάγνωση κάποιας “μοίρας”. Είναι η ανάγνωση μίας αλήθειας σε ποσοστό 97% και της δικής μας βούλησης του 3%.

Η απάντηση του ερωτήματος είναι ο εντοπισμός του 3%, Δια μέσου αυτού και γνωρίζοντας από την πρόβλεψη το χάρτη των δεδομένων και των τάσεων καθώς και τη θέση μας μπορούμε με ένα ΔΙΚΟ μας απλό φύσημα να ορίσουμε και να καθορίσουμε την πορεία μας.

Αυτό το ελάχιστο  - ασήμαντο “κάτι” του 3% είναι ακριβώς εκείνο, το οποίο θα κατευθύνει την πορεία μας και την ουσία της πρόβλεψης. Και είναι εντελώς και ξεκάθαρα δική μας επιλογή!

“Δαγκώνει το Σκυλάκι Σας;”

-Δαγκώνει το Σκυλάκι Σας;

-Όχι!

-Να το χαϊδέψω τότε… αααα, τι ωραίο σκυλάκι! Γούτσου, γούτσου, γούτσου…

-Γαβ το σκυλάκι και μία δαγκωματιά!

-Νόμιζα πως είπατε ότι το σκυλάκι σας δεν δαγκώνει!

-Αυτό ΔΕΝ είναι τα σκυλάκι μου.

Απόσπασμα σκηνής από ταινία της σειράς Ροζ Πάνθηρας με τον Πήτερ Σέλλερς. Προφανώς η δαγκωματιά αφορούσε τον τελευταίο!

Η εποχή μας δίνει τεράστια σημασία στις (όποιες)… απαντήσεις. Όλοι γνωρίζουν και από μία απάντηση και σε κάθε θέμα. Αυτό, το οποίο τους διαφεύγει είναι οι… ερωτήσεις. Οι ερωτήσεις πρέπει να είναι και ακριβείς αλλά και ουσιαστικές.

Ο Τζόνας Σολκ, ο άνθρωπος, ο οποίος με την τεράστια μόρφωση και ιατρική του παιδεία ανακάλυψε και ανέπτυξε το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας –και ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε για να κερδίσει από αυτό ούτε και για τα χρήματα- κάποτε είχε πει:

“Εντόπισε τις σωστές ερωτήσεις. Δεν εφευρίσκεις τις απαντήσεις, τις αποκαλύπτεις.”

Σίγουρα τον Τζόνας το σκυλάκι ΔΕΝ θα τον δάγκωνε!

Χρησμός ή Προφητεία (Oracle vs Prophecy)

Ποια η διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών;

Ο χρησμός αποτελεί μια δήλωση-απάντηση σε σχέση με ένα δεδομένο ερώτημα, δοσμένος συχνά με αινιγματική ή αλληγορική μορφή.

Η προφητεία είναι μία εμπνευσμένη πρόβλεψη σχετικά με του τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Πρόβλεψη ή Πρόγνωση (Prediction vs Forecasting)

Η πρόβλεψη βασίζεται σε μία εκτίμηση, χωρίς να υπάρχει κάποιο δεδομένο. 

Η πρόγνωση βασίζεται σε δεδομένα του παρελθόντος.

Η Τριγωνική Ερμηνευτική Μέθοδος by Teucris

Αρχικά θέτουμε το ερώτημα στο μυαλό μας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι η σωστή διατύπωση του ερωτήματος-προβλήματος ή έστω θέματος, το οποίο μας απασχολεί είναι καθοριστικής σημασίας. Άπαξ και δημιουργεί αποκτά νοητική υπόσταση. Δεν είναι καθόλου αναγκαίο να λεχθεί. Το ερώτημα είναι το περιεχόμενο ενός κουτιού για το οποίο κανείς δεν χρειάζεται να έχει γνώση, εκτός της/του ενδιαφερομένου ερωτώντος.

Στο ερώτημα απαντώνται τρεις τομείς:

1.  Ποια είναι η κατάσταση του θέματος/ερωτήματος και αυτό μπορεί να είναι και προσωπικό (ο ίδιος μας ο εαυτός). Πολλές φορές έχω διαπιστώσει πως δεν είναι αντιληπτή είτε η δική μας κατάσταση είτε του θέματος, το οποίο μας απασχολεί. Άλλοτε υπερεκτιμάμε και άλλοτε υποτιμάμε τις καταστάσεις.

2.  Ποια η γενική τάση του περιβάλλοντος, αλλά με την πολύ ευρεία έννοια και όχι την ανθρώπινη. Ποιες είναι δηλαδή οι επιρροές, όσον αφορά το θέμα/ερώτημα ή τον εαυτόν μας. Αυτό ανήκει καθαρά στη μεταφυσική προσέγγιση.

3.  Ποιες οι πιθανότητες επιτυχίας ή εκπλήρωσης του θέματος/ερωτήματος. Αυτό είναι και το πλέον “επικίνδυνο” σημείο διότι δεν αποτελεί μία μοιρολατρική απάντηση. Σε συνδυασμό με τις προηγούμενες δύο καταδεικνύει ταυτόχρονα και τη λύση. Και είναι και το σπουδαιότερο σημείο!

Πάντα υπάρχει “κάτι”, το οποίο μπορεί να γίνει, οσοδήποτε δύσκολο είναι το θέμα ή το ερώτημα ή η κατάστασή μας. Αυτό το “κάτι” μπορεί να είναι σχεδόν “τίποτα” (δεν είναι) και αυτό το ελάχιστο σχεδόν τίποτα να προκαλέσει τεράστιες αλλαγές στη ροή των γεγονότων και των πράξεων μας.

Άρα καταλήγουμε στο “κάνε κάτι”! Όσο περισσότερα και καλύτερα δεδομένα έχουμε τόσο πιο ακριβής θα είναι και η δράση μας. Αλλά δεν χρειάζεται και τόση ανησυχία. Η διαδικασία δοκιμής – λάθους είναι ελεγμένη από το… Σύμπαν και αποδίδει πάντα.

Οι απαντήσεις πρέπει πάντοτε να είναι πολύ συγκεκριμένες και όχι “ήξεις-αφίξεις”. Εάν σκεφτείτε τον εαυτόν σας εγκλωβισμένο σε έναν λαβύρινθο και το ερώτημα είναι “πώς θα εξέλθω” στο φως και την ελευθερία οι απαντήσεις θα πρέπει να περιγράφουν την κατάσταση χωρίς εξιδανικεύσεις αλλά και να δίνουν σαφείς οδηγίες εξόδου. Κανένας όμως δεν μπορεί να μεταβάλλει ή να επηρεάσει τη θέληση κάποιου ανθρώπου. Διότι εάν δεν θέλεις να εξέλθεις, ακόμα και την έξοδο να βλέπεις εμπρός από τα μάτια σου πάλι θα παραμείνεις εγκλωβισμένος.

Μπορεί όμως και ο λαβύρινθος πραγματικά να είναι αδιέξοδος. Τότε η γνώση της παραμονής σε αυτό το χώρο σε βοηθά να προσαρμοστείς ανάλογα. Εάν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις εξωτερικές συνθήκες, τότε το καλύτερο, το οποίο έχουμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τον εαυτόν μας.

Τα Τρία “Θ” της Ζωής μας

 Όλα τα προβλήματα στη ζωή κυριαρχούνται από τρία “Θ”.

Το πρώτο:

“Θάνατος”: με το θάνατο επιλύονται όλα για εκείνην ή εκείνον, ο οποίος πεθαίνει. Μόνο πως το πεδίο εφαρμογής του συγκεκριμένου “Θ” είναι εκτός αυτής της ζωής.

“Θαύμα”: η σταθερή και σίγουρη αξία. Είναι το απόλυτο “Θ”. Το να βασίζεσαι στο θαύμα αποτελεί την καλύτερη τακτική. Λειτουργεί πάντα, μόνο πως έχει το δικό του χρόνο και αυτό το καθιστά κάπως δύσχρηστο μερικές φορές.

Εάν τίποτα από τα προηγούμενα δε λειτουργήσει τι σου μένει;

Η “Θλίψη”, το τρίτο “Θ”. Ζεις και δεν συμβαίνει τίποτα. Άρα… θλίψη.

Τέλος υπάρχει και ένα τέταρτο, το οποίο είναι όπως ο μπαλαντέρ στα τραπουλόχαρτα. Πιστεύεις δεν πιστεύεις δεν έχει καμία σημασία. Συμπλήρωσε τα γράμματα και θα σου εμφανιστεί. Λέγεται: “Θ – – Σ”.

Εάν τέλος και πάλι τίποτα από όλα αυτά τα “Θ” δεν εννοεί να δράσει, τότε σου απομένει το πέμπτο: σίγουρα έχεις… “Θέμα”!

Η Τέχνη της Ερμηνευτικής

Κανένας οργανισμός ή πανεπιστήμιο στον Κόσμο δεν μπορεί να χορηγήσει πιστοποιητικό μαντικής τέχνης, ερμηνευτικής ή προφητείας. Θεωρούνται εσωτερικά χαρίσματα και αξιολογούνται μόνον εάν επαληθευτούν από τα γεγονότα και φυσικά κατά την κρίση του καθ΄ ενός.

Δεν υπάρχει κανένα τυπικό, καμία τελετουργία ή οτιδήποτε άλλο. Με κάποιον τρόπο διανοητικό ή μεταφυσικό κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν το χάρισμα αυτό. Αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος και μόνον. Η μεθοδολογία μπορεί να είναι οποιαδήποτε.

Το μέλλον είναι απρόβλεπτο και εντελώς άγνωστο. Στους Δελφούς υπάρχουν τρία αλληλο-αντικρουόμενα ρητά:

“Τύχην νόμιζε” – (Να αναγνωρίζετε την τύχη)

“Τύχην στέργε” – (Να είστε λάτρης της τύχης)

“Τύχη μη πίστευε” – (Μην εμπιστεύεστε την τύχη)

Και ως εκ τούτου καταλήγει:

“ὁ ἄναξ, οὗ τὸ μαντεῖόν ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλὰ σημαίνει.”

Η μαντική ερμηνεύει το παρελθόν σε παρόντα χρόνο με σκοπό να διαμορφώσει κάθε ένας το μέλλον του κατά το δυνατόν. Η σοφία όμως ευρίσκεται στο μέλλον.

Σκεφτείτε τα πολύ καλά τα προηγούμενα.

Η Θλίψη

Όλα τα χρόνια, τα οποία θυμάμαι τον εαυτόν μου να καλείται για κάποια συμβουλή ή πρόβλεψη, οποιοδήποτε και εάν ήταν το δίλημμα ή το πρόβλημα, ένα μόνο ήταν σίγουρο πως ήταν μαζί μας στο τραπέζι: η θλίψη. Και αναφέρομαι στη θλίψη με τη γενικότερή της έννοια, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει απογοητεύσεις, αδυναμία επίτευξης προσωπικών στόχων, δύσκολα διλήμματα, φαινομενικά αδιέξοδα.

Κανένας δεν αναζητά βοήθεια, όταν είναι χαρούμενος (όπως και θα πρέπει να είναι το φυσιολογικό στο ζωή). Τότε ίσως θα θέλει να ακούσει μία διαφορετική γνώμη, μία άλλη άποψη, αλλά μέσα του νοιώθει δυνατός και έτοιμος να αποφασίσει και να δράσει. Αξιολογεί έχοντας τον έλεγχο. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως όταν είναι παρούσα η θλίψη.

Κι όμως! Η αναζήτηση της συμβουλής πρέπει να γίνεται όταν ένας άνθρωπος είναι χαρούμενος! Τότε είναι που την χρειάζεται! Διότι η ζωή είναι δομημένη με τέτοιον τρόπο, ώστε τα συναισθήματα μας να εναλλάσσονται. Την ώρα της χαράς είμαστε πολλοί. Την ώρα όμως της θλίψης είμαστε μόνοι· εντελώς μόνοι… Και η αξία της όποιας βοήθειας είναι μειωμένη, διότι την ώρα της θλίψης δεν έχεις εσύ τον έλεγχο, αλλά αυτή.

Κανένας δεν πρόκειται να σε σώσει εκτός από τον εαυτόν σου, απαρνήσου τον ορθολογισμό και την κοινή λογική και προχώρησε όσο μπορείς μέσα από το δρόμο του πόνου σου. Αλλά τη συμβουλή να την αναζητήσεις προτού σου συμβεί αυτό, όταν είσαι στη χαρά σου.

Μπορεί να Προβλεφθεί το Μέλλον;

Όχι! Η απάντηση είναι εξ΄ αρχής σαφής και ξεκάθαρη. Γιατί; Διότι το μέλλον διαμορφώνεται από τις αποφάσεις μας και από γεγονότα, τα οποία είναι πέραν των δικών μας δυνάμεων. Στα πρώτα μπορούμε σαφώς και να επέμβουμε και να αλλάξουμε την πορεία τους.

Ανεξαρτήτως εξωτερικών συνθηκών το πώς αντιδρούμε είναι καθαρά δική μας απόφαση. Και σε αυτή την απόφαση εναπόκειται η διαμόρφωση του μέλλοντος. Εάν πιστεύετε πως όλα είναι προκαθορισμένα, τότε δεν έχει νόημα να μάθετε το μέλλον. Αφού ούτως ή άλλως θα συμβεί από μόνο του και εσείς θα είσαστε ο ηθοποιός στη σκηνή ενός δεδομένου έργου, τότε ποιο το νόημα; Βέβαια και σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσα να απαντήσω πως το νόημα είναι η προετοιμασία για την επόμενη πράξη. Δε διαφωνώ, αλλά κανείς δεν σας εμποδίζει να αλλάξετε τα λόγια, να διακόψετε τη παράσταση ή ακόμα και να βγείτε από το θέατρο.

Σε κάθε περίπτωση η λογική της προσέγγισης είναι η απάντηση στο ερώτημα:

“Τι πρέπει να κάνω” και όχι “τι να περιμένω να μου συμβεί”.

Οι Βάσεις της Μεθόδου Teucris

Η μέθοδος βασίζεται σε τρία αξιώματα, τα οποία δεν έχουν εξήγηση με τη λογική. Πρόκειται περί αξιωμάτων και είτε τα δέχεται κάποιος είτε όχι.

Το πρώτο αφορά την έννοια των μεταβολών. Αφού το περιβάλλον είναι μεταβαλλόμενο και οι αλλαγές δεδομένες το νόημα είναι να προσπαθήσεις να αντιληφθείς τον εαυτόν σου μέσα σε αυτή τη ροή. Αφού αλλάζουν όλα τότε έχεις επιλογές.

Το δεύτερο αφορά τις ιδέες. Γνωρίζουμε… τίποτα για τον τρόπο λειτουργίας του Σύμπαντος. Κυρίως δεν έχουμε απαντήσεις για τη γέννηση και το θάνατο. Προσπαθούμε να αντιληφθούμε το Σύμπαν με ένα ακατάλληλο εργαλείο, το οποίο είναι το ανθρώπινο μυαλό. Θεωρούμε λοιπόν με την ατελέστατη γνώση μας, πως στο Σύμπαν υπάρχουν τάσεις, ιδέες. Γενεσιουργές δυνάμεις, οι οποίες σε μία αέναη κατάσταση αλλαγών εμφανίζονται, τροποποιούνται, χάνονται… Την ώρα της γέννησης τους είναι ιδιαίτερα εύπλαστες και οι τάσεις τους διακριτές. Εκεί η έγκαιρη δράση, η δική μας έγκαιρη δράση, έχει δυνατότητες επέμβασης.

Εάν συντονιστούμε κατάλληλα η ορθή πορεία θα φέρει αυτό, το οποίο ονομάζουμε τύχη. Εάν ακολουθήσουμε εσφαλμένη πορεία θα ακολουθήσει δυστυχία.

Πάντοτε όμως το ερώτημα είναι ένα:

“Εγώ, τι πρέπει να κάνω;”

Το τρίτο αξίωμα προκύπτει αβίαστα από την κρίση μας (ιδού η ελεύθερη βούληση), η οποία εάν μας οδηγήσει σε μία ορθή απόφαση ενδέχεται να μας απαλλάξει από την τυραννία των γεγονότων.

Ο συνδυασμός των τριών αξιωμάτων διαμορφώνει τη ζωή μας.

Υπάρχει Επιστημονική Μεθοδολογία;

Φυσικά και ΟΧΙ! Δεν πρόκειται περί επιστήμης. Η επιστήμη μελετά εκ των προτέρων τη φύση, πειραματίζεται και αποφασίζει. Εδώ δεν υπάρχει κάτι ανάλογο. Βασίζεσαι σε αναπόδεικτα αξιώματα και επιλέγεις. Κανένας δεν σε αναγκάζει να το κάνεις ή όχι.

Ποιά η Αξία της Μεθόδου;

Το αποτέλεσμα! Εάν μέσω της μεθοδολογίας το αποτέλεσμα, το οποίο θα προκύψει και θα διαμορφώσεις με την κρίση σου σε ικανοποιεί και όντως βελτιώνει τις συνθήκες της ζωής σου, τότε η μέθοδος “λειτουργεί”. Εσύ αξιολογείς, εσύ αποφασίζεις.

Πώς Επηρεάζει το “Μέσον” την Πρόβλεψη;

Ουσιαστικά καθόλου. Οποιαδήποτε μέθοδος ή και καμμιά μέθοδος είναι εφικτό να παρέχει τις τάσεις και τις ενδείξεις. Είναι καθαρά θέμα πρακτικό από την πλευρά του μάντη να χρησιμοποιήσει ό,τι νομίζει πως θα τον βοηθήσει να εκφράσει καλύτερα και πιο συγκεκριμένα αυτό, το οποίο δέχεται. Ούτε κάποιο τελετουργικό ακολουθείται. Η ψυχολογική διάθεση του δέκτη καθιστά ευκολότερη την επαφή με τον Αλλόκοσμο και όχι τα αναμμένα κεριά σε σκοτεινά δωμάτια. Τα τελευταία ωστόσο βοηθούν στη συγκέντρωση και την άφεση του πνεύματος στο να πετάξει (δημιουργούν… ατμόσφαιρα). Αλλά θεωρώ πως δεν έχουν κανένα άλλο νόημα κα η μαντική δεν έχει ούτε ώρες ούτε συνθήκες. Εάν διαθέτεις το χάρισμα είναι πάντοτε διαθέσιμη και υπό οιασδήποτε συνθήκες ή περιβάλλον.  Η ψυχολογία σου όμως δεν είναι πάντα η ίδια και αυτό επηρεάζει τη διάθεση, εάν θέλεις να μαντεύσεις ή όχι. Είναι όπως ακριβώς και η συγγραφή, όπου και σε αυτή την περίπτωση το έχεις ή όχι. Το πότε όμως θα γράψεις εξαρτάται από τη διάθεσή σου, αλλά και από το περιβάλλον σου. Χρειάζεται ησυχία και ηρεμία, αν και υπάρχουν και στιγμές “μανίας” όπου η έμπνευση είναι καταιγιστική.