Όταν επικρατεί η θλίψη τότε το μυαλό φαίνεται να σταματά να λειτουργεί.
Οι δύο προηγούμενες προτάσεις συνδέονται με τον όρο αδράνεια (ή καθυστέρηση), διότι έλλειψη ενόρασης ή αυταπάτες δημιουργούν θλίψη, η οποία οδηγεί εν τέλει στην αδυναμία δράσης.
Η αδυναμία δράσης όμως με την σειρά της, αλλά αντίστροφα πλέον δημιουργεί θλίψη, η οποία επίσης οδηγεί σε έλλειψη ενόρασης ή σε δημιουργία νέας αυταπάτης.
Αυτός είναι ένας ιδιαίτερα ύπουλος κύκλος, ο οποίος μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας (ή και της κάθε ημέρας μας) και μπορεί να αφορά είτε κάτι ασήμαντο είτε κάτι πολύ σπουδαίο. Εάν μάλιστα δεν γίνει αντιληπτός αμέσως, τότε τείνει να λειτουργεί σαν μία σπείρα, η οποία με έναν πολύ απροσδιόριστο και πλανεμένο τρόπο μπορεί να σε καταβυθίζει σιγά-σιγά χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι…
Αυτά περίπου σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες. Είναι αλήθεια πως το τελευταίο διάστημα μου έχουν συμβεί πάρα πολλά γεγονότα, τα οποία με έχουν προβληματίσει, αλλά δεν έχω δίκιο στο πως τα σκέφτομαι.
Ήδη μόλις την προηγούμενη Κυριακή ήμουν στην κηδεία του Ντίνου και μέσα σε αυτές τις ημέρες έχουν ξαφνικά πάψει να λειτουργούν διάφορα αντικείμενα , τα οποία χρησιμοποιώ σε συνδυασμό με την εμφάνιση κάποιων άλλων απρόβλεπτων εμποδίων.
Και σκέφτομαι πως δεν έχω δίκιο, διότι προσπαθώ να αντιληφθώ εάν υπάρχει κάποια αιτία. Αυτό αμέσως με οδηγεί σε έλλειψη ενόρασης ή αυταπάτης και… οδηγούμαστε στην αρχή του άρθρου και τον φαύλο κύκλο, όπως τον περιέγραψα.
Και μην θεωρείτε πως η έλλειψη θετικής σκέψης είναι η γενεσιουργός αιτία. Όταν στην πιο κρίσιμη στιγμή καίγεται η οθόνη του υπολογιστή σου και όταν αρνείται ο ίδιος να λειτουργήσει και διάφορα άλλα ανάλογα περιστατικά δεν σημαίνει πως ήταν η έλλειψη θετικής σκέψης, η οποία τα προκάλεσε. Ανέφερα ενδεικτικά μερικά, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα και μάλιστα με σειριακό τρόπο εμφάνισης (το ένα δηλαδή μετά το άλλο).
Συνέβησαν ωστόσο, διότι θα μπορούσαν να συμβούν.
Πολλές φορές όμως συμβαίνουν, τότε ακριβώς που δεν πρέπει (ή δεν θέλεις) να συμβούν… και βεβαίως να μην συγκριθούν με τις άλλου είδους απώλειες.
Ομολογώ πως έχω πολύ ισχυρές άμυνες και διαθέτω αισθητήρες αναγνώρισης και αντίληψης παρόμοιων καταστάσεων αλλά ο συνδυασμός με το δεδομένο της απώλειας με έκανε να αναρωτηθώ πάλι τι λείπει από το σκεπτικό μου.
Διότι είναι πολύ εύκολο να ψάχνεις αιτίες μακριά από εσένα. Και είναι επίσης πολύ εύκολο να αναγνωρίζεις αιτίες, οι οποίες είναι ΟΝΤΩΣ έξω από εσένα αλλά σε επηρεάζουν τα μέγιστα.
Που καταλήγω…
Όταν παρατηρείς ένα πουλί να χάνεται στο βάθος του ορίζοντα δεν σημαίνει πως χάθηκε και το ίδιο. Χάθηκε το περίγραμμα με το οποίο το αναγνωρίζεις. Αλλά το πουλί υπάρχει, ασχέτως εάν εσύ δεν το βλέπεις.
Ούτε πάλι όταν παρατηρείς τον γαλάζιο ουρανό επειδή δεν βλέπεις πουλιά σημαίνει πως δεν υπάρχουν ή πως δεν θα περάσουν κάποια στιγμή από επάνω σου.
Έλλειψη ενόρασης είναι ακριβώς αυτό. Να μην φαντάζεσαι κάτι, το οποίο υπάρχει επειδή ΕΣΥ δεν το βλέπεις.
Αυταπάτη είναι να περιμένεις να εμφανιστεί στον ουρανό δεινόσαυρος ή να πιστεύεις πως υπάρχουν χωρίς ποτέ να τους έχει δει κανένας.
Όσο και εάν είναι κραυγαλέα τα προηγούμενα παραδείγματα είναι πολύ δύσκολο να εντοπισθούν στην πράξη. Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα είναι να μην σε εγκλωβίσουν. Διότι τότε σύντομα θα αντιληφθείς πως είσαι μέσα στην θλίψη της παραμονής στην άγνοια.
Και ένα ακόμα βήμα παραπέρα. Πως το αντιμετωπίζεις;
Πολύ απλό! Απλά ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ!
Τώρα ελπίζω να κατανοήσατε το λόγο της συγγραφής των πολλών και πυκνών άρθρων μου. Μόλις ευρίσκομαι σε δυσκολία ή φαινομενικό αδιέξοδο ή αναγνωρίζω μία ελάχιστη θλίψη κάνω τουλάχιστον αυτό, ώστε να μην εγκλωβιστώ στην άγνοια.
