Το 5 Ανάποδο της Πεντάλφα

Το αγαπημένο μου χαρτί και σε αυτή τη θέση! Γιατί; Διότι η ζωή είναι πόνος και αυτό το χαρτί σου υποδεικνύει τον τρόπο εξόδου από την πλήρη καταστροφή, τη σύγχυση…

Είναι η στιγμή, όπου η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, ακόμα και από αυτήν την οποίαν νομίζεις και δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα βελτίωσης. Και εδώ ακριβώς έγκειται η φοβερή του αξία:

 Όταν το να υποφέρεις έχει μετατραπεί σε μόνιμο καθεστώς, η μόνη διέξοδος είναι η ολική κατάρρευση. Και αυτή σου υποδεικνύει και παρέχει τον τρόπο, από τα παλαιά υλικά να δημιουργήσεις ένα καινούργιο κτίσμα! Πρέπει όμως να το θέλεις πραγματικά!

Διαβάστε και:

Η Ομορφιά (και Διαφορετικότητα) μίας Κατάρρευσης

Η Ομορφιά (και Διαφορετικότητα) μίας Κατάρρευσης

Ένα από τα πλέον περίεργα χαρακτηριστικά, τα οποία έχω εντοπίσει στην Ελληνική νοοτροπία είναι η στάση της απέναντι σε μία… κατάρρευση. Όταν βεβαίως αναφέρομαι σε “κατάρρευση” δεν εννοώ μόνο ενός κτίσματος. Έχω στο μυαλό μου και την κατάσταση ενός ανθρώπου, μιας οικογένειας, ενός λαού ή έθνους (ή και κράτους). Συνεπώς αυτή μπορεί να αναφέρεται στην κοινωνία, την οικονομία, το γενικό αίσθημα ή ηθικό, οτιδήποτε.

Η γενική άποψη, η οποία συνοδεύει την κατάρρευση είναι η άποψη του τέλους· και κάπου εδώ, εάν το έχω εντοπίσει σωστά κρύβεται μία φοβερή αδυναμία. Ίσως και να είναι σωστό, αλλά όχι πάντα. Και γράφω όχι πάντα, διότι υπάρχουν προϋποθέσεις.

Προϋποθέσεις, οι οποίες σχετίζονται άμεσα με τον τρόπο δόμησης. Μην σας τρομάζει η χρήση τεχνικών όρων. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις.

Χθες στην επιστροφή συνάντησα σε μία παράκαμψη ένα πέτρινο κτίριο, το οποίο είχε γκρεμιστεί μερικώς. Και μέσα στις σκέψεις μου, μου έκανε εντύπωση η ομορφιά αυτού του εγκαταλελειμμένου κτίσματος.

Εάν επρόκειτο για κτήριο από οπλισμένο σκυρόδεμα (beton) ή μία μεταλλική κατασκευή η εικόνα θα ήταν τραγική. Ενώ στην περίπτωση του πέτρινου είναι γλυκιά έως και νοσταλγική. Και συνάμα αισιόδοξη.

Έχετε δει υποθέτω γκρεμισμένα χαλάσματα κτιρίων από μπετόν. Μία σκέτη καταστροφή. Καμία συνέπεια καμία λογική. Ενώ εδώ σε αυτό το πέτρινο υπάρχει χάρη.

Αυτό οφείλεται σε ένα και μόνο γεγονός. Στο δεδομένο πως το πέτρινο χτίζεται κομμάτι-κομμάτι, πέτρα-πέτρα και μάλιστα πελεκητή πέτρα-πέτρα ενώ στο κτίσμα από μπετόν το υλικό χύνεται μέσα στο καλούπι. Το κτίριο από μπετόν ίσως καταρρέει πιο δύσκολα. Αλλά η κατάρρευση του είναι ολική. Διαλύεται.

Το πέτρινο ωστόσο καταρρέει μερικώς. Διότι η μία πέτρα σχετίζεται με την διπλανή της και με την υποστήριξη των σενάζ αυτό-συγκρατείται.

Ακριβώς εδώ είναι κρυμμένη η ουσία. Οι μονολιθικές και άκαμπτες  απόψεις (ιδέες) όταν έλθει η στιγμή να δοκιμασθούν, εάν δεν αντέξουν διαλύονται ολοσχερώς και με καταστροφικό τρόπο. Ενώ οι δομημένες (πελεκημένες) απόψεις διαλύονται κομμάτι-κομμάτι. Και ενώ στην πρώτη περίπτωση απομένουν μόνο μπάζα για πέταμα στο πέτρινο το ίδιο υλικό (η πέτρα) μπορεί να χρησιμοποιηθεί και πάλι.

Η μία κατάρρευση οδηγεί οπωσδήποτε σε ανακατασκευή. Η άλλη σε επαναπροσδιορισμό υφισταμένου (χωρίς να αποκλείεται φυσικά και το εντελώς νέο). Αλλά είναι δική σου επιλογή, όχι εξαναγκαστική.

Δεν θα επεκταθώ σε συλλογισμούς του τύπου “φτιάξτο τόσο γερό, ώστε να μην καταρρεύσει ποτέ”, διότι αυτό αντίκειται στην φύση, θα εστιάσω για να το συνδέσω με την αρχική μου πρόταση, πως η κατάρρευση πάντα μα πάντα είναι και μία καινούργια αρχή.

Κι όπως κάποτε άκουσα μια ιστορία, μίας γιαγιάς, η οποία ρωτήθηκε από έναν δημοσιογράφο, σχετικά με μία ναζιστική θηριωδία :

-“Γιαγιά τι κάνατε όταν οι Γερμανοί έκαψαν και κατέστρεψαν το χωριό;”,

αυτή εντελώς φυσικά απάντησε:

-“Τι να κάνουμε παιδάκι μου, πήγαμε παραπέρα και χτίσαμε καινούργιο!”

Η Ομορφιά (και Διαφορετικότητα) μίας Κατάρρευσης

Ο Γυάλινος Κόσμος του Μυρμηγκιού

Χθες το μεσημέρι στο τραπέζι του φαγητού πρόσεξα να περπατάει ένα μυρμήγκι. 2-3 περίπου χιλιοστά σε μήκος, ένα τυπικό κλασσικό μαύρο μυρμήγκι.

Τότε έκανα κάτι ανάρμοστο. Πήρα μία άδεια μποτίλια και την τοποθέτησα επάνω του. Όπως γνωρίζετε η κάτω επιφάνεια κάθε γυάλινου μπουκαλιού είναι εκ κατασκευής κοίλη. Και το μυρμήγκι εγκλωβίστηκε λοιπόν μέσα σε έναν γυάλινο θόλο και πλέον απέκτησε έναν γυάλινο κόσμο!

Το μυρμήγκι το παρακολούθησα και το παρακολουθώ. Στην αρχή έκανε συνεχώς προσπάθειες να βρει κάποια τρύπα να φύγει. Όσο η ώρα περνούσε η εμπειρία του, του καταδείκνυε πως δεν υπήρχε αυτή η έξοδος. Και το μυρμήγκι μας πλέον, μάλλον απογοητευμένο περιόρισε τις κινήσεις του και… περιμένει…

Στο ομώνυμο αριστουργηματικό θεατρικό έργο του Τεννεσή Ουίλλιαμς μία τριμελής οικογένεια ζει μέσα σε έναν δικό της γυάλινο κόσμο. Η συλλογή με τα γυάλινα ζωάκια της Λώρας (στο έργο) ίσως ενέπνευσαν και τον τίτλο στον συγγραφέα.

Δεν διαφέρουν και πολύ οι δύο κόσμοι, του μυρμηγκιού και του έργου. Και οι δύο είναι… γυάλινοι και στους δύο είναι εγκλωβισμένοι.

Αλλά… αλλά!

Υπάρχει μία σπουδαία διαφορά: Ο γυάλινος κόσμος του άτυχου μυρμηγκιού, του επιβλήθηκε από ένα τέρας (εμένα) και είναι πραγματικά ένας κόσμος χωρίς διέξοδο, ανεξαρτήτως των προσπαθειών του μυρμηγκιού. Εάν δεν αποφασίσω να μετακινήσω ο ίδιος την μπουκάλα από επάνω του το μυρμήγκι θα ψοφήσει κλεισμένο εκεί. Σωστά; Χμ…

Στην περίπτωση όμως του γυάλινου κόσμου του θεατρικού έργου αυτός δημιουργήθηκε από τα ίδια του τα μέλη. Φυσικά εάν το αντιληφθούν αυτό, είναι πολύ εύκολο να τον σπάσουν!

Έγραψα όμως όλο αυτό το άρθρο για να σας παρουσιάσω το προφανές; Πως δηλαδή το μυρμήγκι δεν έχει καμία ελπίδα παρά εξαρτάται απολύτως από τη δική μου θέληση, ενώ οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι δημιουργοί της ζωής τους; Αυτό θα το έχετε ήδη εμπεδώσει είτε από τις «3 Μοίρες» είτε από τα άπειρα γραφόμενά μου.

Εδώ θέλω να εστιάσω στο… μυρμήγκι. Το μυρμήγκι αν και είναι άμοιρο ευθυνών (εκτός του ότι περπατούσε στο τραπέζι) ΕΧΕΙ πιθανότητες! Και μάλιστα αρκετές και ανεξάρτητες από την δική μου θέληση. Αρκεί να επιδείξει αντοχή και να μην αλλάξει «κόσμο»!

Να σας περιγράψω μερικές:

1. Μπορεί να ξεχαστώ και να μετακινήσω το μπουκάλι.

2. Το τραπέζι δεν μπορεί να είναι «εγκλωβισμένο» σε μία μποτίλια με ένα μυρμήγκι στον πάτο της εσαεί.

3. Μπορεί να κάνω μία απρόσεκτη κίνηση.

4. Μπορεί να γίνει ένας σεισμός να ρίξει την μποτίλια και να απελευθερώσει το μυρμήγκι.

5. Τέλος μπορεί να αλλάξω γνώμη και το αφήσω ελεύθερο.

Όλα τα προηγούμενα και αρκετά ακόμα, τα οποία δεν έχω σκεφτεί, αλλά ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ πως υπάρχουν καταδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας πως το μυρμήγκι ΕΧΕΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ! Και πολλές μάλιστα! Προφανώς μπορεί τίποτα από τα προηγούμενα να μην συμβεί και το μυρμήγκι μας να γίνει ατμός, αλλά οι πιθανότητες πλέον για το χειρότερο δεν είναι ίδιες.

Το εκπληκτικότερο όλων είναι πως ενώ το ίδιο δεν έχει κάνει τίποτα κακό (μόνο είπαμε περπατούσε στο τραπέζι για να βρει ψίχουλα για την φωλιά του) έχει φυλακιστεί από την διαστροφή ενός ανθρώπου.

Μόνο πως τα προηγούμενα ενώ ΣΙΓΟΥΡΑ κάποια στιγμή θα συμβούν δεν είναι σίγουρο ΠΟΤΕ θα συμβούν!

Συνεπώς η μόνη πραγματική και εν δυνάμει νικηφόρα στρατηγική για το μυρμήγκι μας είναι να ΑΝΤΕΞΕΙ! Καμία άλλη!

Και επειδή δεν είμαι τόσο τέρας και δεν θα ήθελα να κατηγορηθώ ως άκαρδος, ενώ γνωρίζω πως το μυρμήγκι θα είναι μάλλον ζωντανό για αρκετές ημέρες ακόμα και δεν επιθυμώ και τον βασανισμό του θα το απελευθερώσω.

Όταν όμως το δω να φεύγει χαρούμενο, ίσως μία άλλη διαστροφή μου αναπτυχθεί και με το δάχτυλό μου να το λιώσω… Έχασε τον γυάλινο κόσμο του σχεδόν βέβαιου θανάτου, αλλά απελευθερωμένο κινδυνεύει επίσης από έναν άλλον απρόβλεπτο παράγοντα.

Εκτός προτού προλάβω και το αντιληφθώ ή συνειδητοποιήσω τι έκανα ή τι συνέβη (διότι πάραυτα μπορεί να το μετανιώσω που το απελευθέρωσα) τρέξει γρήγορα και εξαφανισθεί και όχι σαστισμένο ή ζαλισμένο από τη χαρά του να χαζολογεί. Και πάλι λοιπόν υπάρχουν πιθανότητες επιβίωσης για το μυρμηγκάκι μας!

Άρα αφού αντέξεις, μετά πρέπει να τρέξεις!

Σημ. Επειδή το είδα και πριν από λίγο να αγωνίζεται να βγει το άφησα και ούτε και το έλιωσα! Ωστόσο την ώρα εκείνη της απομάκρυνσης του γυάλινου κόσμου είχε ακινητοποιηθεί και σκέφτηκα όντως να το λιώσω, λόγω της ακινησίας του, αλλά τελικά το φύσηξα και τότε ουπς έγινε σφαίρα!

Ο Γυάλινος Κόσμος του Μυρμηγκιού

Τα Ακατανόητα Όνειρα

Μην περιμένετε (ούτε να θυμώνετε) εάν δεν μπορούν οι άλλοι να κατανοήσουν τα όνειρά σας. Εάν μπορούσαν θα ήταν δικά τους και όχι δικά σας.

Κανένα όνειρο δεν είναι χρηστικό. Είναι κατ΄ αρχάς “όνειρο” και κατόπιν ό,τι άλλο και ό,τι ακόμα προκύψει. Το όνειρο δεν επιβάλλεται, είναι εθελοντικό και άκρως προσωπικό. Και δεν χρειάζεται να εξηγηθεί (στους άλλους).

Προσέξτε πάρα πολύ, όσες και όσους συμμερίζονται τα όνειρά σας, ασχέτως εάν δεν κατανοούν τον τρόπο με τον οποίον υλοποιούνται ή και ποτέ ενδεχομένως να μην υλοποιηθούν. Αγνοείστε απλώς τους υπόλοιπους.

Εάν θέλετε να γνωρίσετε πραγματικά ένα άνθρωπο, στα όνειρά του εστιάστε, λιγότερο στις σκέψεις του και ελάχιστα στα λόγια του· δώστε σημασία στις πράξεις του. Οι τελευταίες δεν σημαίνει ούτε πως αγνοούνται αλλά ούτε πως δικαιολογούνται. Και αυτές υλική αντανάκλαση των ονείρων του είναι ή (πολύ προσοχή εδώ) της ΑΡΝΗΣΗΣ των.

Κόσμοι Οπτασίας

Σε έναν Κόσμο οπτασίας βλέπει καλύτερα εκείνος, ο οποίος δεν βλέπει. Και όσοι ονειρεύονται δεν βλέπουν. Αξιοποιείστε λοιπόν σε μέγιστο βαθμό τον επόμενο μήνα και μην περιμένετε τον Σεπτέμβριο (2021) να δείτε “τι θα γίνει”. Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να σας απασχολεί καθόλου τι θα γίνει. Να σας απασχολεί όμως τα μέγιστα εσείς τι κάνετε. Και όποιο όνειρο έχετε κατά νου όπου και εάν ευρίσκεσθε είτε δίπλα σε μία πισίνα είτε σε μία παραλία είτε στην κατοικία σας με 42 βαθμούς υπό σκιάν και τους ανεμιστήρες στο φουλ ΚΑΝΤΕ ΤΟ πράξη!

Είναι ευκαιρία και είναι και… ΔΩΡΕΑΝ!

Ο Προφήτης Teucris προφήτευσε
Προφητεία #80 της 31-07-2021)

Όταν ΔΕΝ σε Θέλει το Φως

Μία πάμπλουτη ηλικιωμένη Αμερικανίδα είχε τη Νέα Υόρκη στα πόδια της. Ζούσε στους ιδιόκτητους τελευταίους 10 ορόφους της πυραμίδας ενός ιστορικού ουρανοξύστη στο κέντρο του Μανχάταν. Η ζωή της τα είχε δώσει όλα, εκτός από… ένα: ήταν τυφλή εκ γενετής!

Μοναδική της επιθυμία ήταν να δει έστω και για λίγα λεπτά αυτό, το οποίο της στέρησε η φύση. Ο χαρακτήρας της όμως δυστυχώς είχε την έπαρση ενός πλουσίου, ο οποίος πίστευε πως μπορούν να αγοραστούν όλα. Και δεν είχε και ηθικούς φραγμούς. Όταν πληροφορήθηκε κατά λάθος από τον γιατρό της πως ενδεχομένως με μία μεταμόσχευση οφθαλμών θα μπορούσε να δει απαίτησε εκβιάζοντάς τον (γνώριζε ένα μυστικό του) να πληρώσει κάποιον φτωχό για να αγοράσει τα μάτια του.

Μέσα στη δυστυχία του ένας κουρελής δέχεται τη συμφωνία και κανονίζεται η μεταμόσχευση. Η επέμβαση όμως πρέπει να ολοκληρωθεί λίγο πριν τη νύχτα, ώστε να δοθεί χρόνος προσαρμογής στα οπτικά νεύρα να ενεργοποιηθούν με τους χαμηλούς τεχνητούς φωτισμούς. Απαιτείτο ένα διάστημα περίπου 8 ωρών, άλλωστε δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αλλά ούτε και έπρεπε άμεσα να εκτεθούν στο φως της ημέρας διότι θα… “καίγονταν”.

Πράγματι κανονίστηκε να είναι όλα έτοιμα κατά τις δέκα το βράδυ μέσα στα αχνά φώτα του διαμερίσματος, ώστε το πρωί στις 8 το φως της ανατολής βαθμιαία να ενεργοποιήσει τις αισθήσεις της. Η εγχείρηση πραγματοποιείται με επιτυχία και αυτή απαιτεί από τους πάντες να απομακρυνθούν, ώστε μόνη της να βιώσει αυτή τη μοναδική εμπειρία. Στο αδειανό τεράστιο διαμέρισμα ανοιγοκλείνει σιγά-σιγά τα βλέφαρά της και οι πρώτες αχτίδες φωτός από τα διακριτικά φώτα χτυπούν τις κόρες των νέων (αγορασμένων όμως) οφθαλμών της….

Ένα τεράστιο μειδίαμα στα χείλη της και η αίσθηση της νίκης… αλλά μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ξαφνικά και προτού προλάβει να χαρεί απόλυτο σκοτάδι και πάλι! Νομίζοντας πως η μεταμόσχευση απέτυχε εξοργισμένη σηκώνεται από τα κρεββάτι της και αρχίζει να σπάει τα πάντα…   Κανένας από το υπηρετικό προσωπικό δεν είναι δίπλα της να την βοηθήσει ούτε τα τηλέφωνα λειτουργούν… και είναι αδύνατον να την ειδοποιήσει κάποιος πως συνέβη ένα από τα πολύ σπάνια αλλά τρομακτικά εκείνα black-out της Νέας Υόρκης! Επρόκειτο για ολική διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος!

Το πρωινό μόλις άρχισε να ανατέλλει ο ήλιος τη βρήκε αιμόφυρτη μέσα στα σπασμένα τζάμια να βλέπει θαμπά το φως να περνά από τις τζαμαρίες του μεγάρου διαμερίσματος της… Τα μάτια όμως δεν είχαν προλάβει να ενεργοποιηθούν και με το πρώτο ελάχιστο φυσικό φως… “κάηκαν”!

Εάν δεν προώρισται δεν θα δεις το Φως…

Σημ. Το συγκεκριμένο σενάριο δεν είναι δικό μου, είναι ωστόσο εμπνευσμένο εξ΄ ολοκλήρου από μία εντελώς παρόμοια ιστορία. Για να είμαι ειλικρινής δεν θα σκεφτόμουν αυτή την υπόθεση με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Θα της έδινα το φως, αλλά μαζί και το ΤΙ έβλεπαν τα μάτια του δυστυχή, ο οποίος της τα πούλησε… Και θα μετάνιωνε πικρά γι΄ αυτό.

Το Επικίνδυνο Καλοκαίρι του 2021 (για την Ελλάδα)

Αυτό το καλοκαίρι έχει μία ιδιαιτερότητα: όλοι (γενικά το γράφω) ΘΕΛΟΥΝ κάτι να ΠΑΡΟΥΝ! Και αυτό το θέλουν από τους άλλους. Και κανένας (γενικά και πάλι) δεν σκέφτεται να ΔΩΣΕΙ! Και ενώ θέλουν όλοι κάτι από τους άλλους στο εσωτερικό ΚΑΙ η Γείτων θέλει να πάρει και ο Covid-19 θέλει να πάρει (περισσότερες ζωές).

Γενικώς όλοι θέλουν να πάρουν!

Μα καλά. Δε συνέβαινε το ίδιο και τα άλλα καλοκαίρια; Όχι σε αυτό το βαθμό και με μεγάλη διαφορά μάλιστα. Αναλογιστείτε λίγο τον περίγυρο σας και αναρωτηθείτε για μια στιγμή ποιοι και πόσοι θέλουν να σας ΔΩΣΟΥΝ κάτι. Και αμέσως μετά ποιοι και πόσοι θέλουν να σας ΠΑΡΟΥΝ κάτι. Το τελευταίο μπορεί να είναι ο χρόνος σας, μπορεί η διάθεσή σας, μπορεί η δημιουργικότητά σας, μπορεί η τόλμη σας, μπορεί… μπορεί… μπορεί… για να μην αναφερθώ στα υλικά.

Και όλα αυτά, διότι επικρατεί καθαρά η λογική του ΠΑΡΕ! Πάρε από τον άλλον ό,τι μπορείς και τα αμέσως προηγούμενα (χρόνος, διάθεση, δημιουργικότητα, τόλμη και άλλα τόσα θετικά) είναι (ή μάλλον ορίζονται πλέον) ως περιττά.

Σε μια κοινωνία όμως, όπου όλοι θέλουν να πάρουν και κανείς να δώσει, στο τέλος κανένας δεν θα πάρει τίποτα ή σχεδόν κανένας. Κάποιοι πονηροί θα πάρουν αυτά, τα οποία απαιτούν οι άλλοι από τους άλλους.

Αυτό το καλοκαίρι, όσο εξελίσσεται χρονικά, το “ΠΑΡΕ” θα κυριαρχεί ενώ το “ΔΩΣΕ” θα σβήνει… Και όσο φθίνει τόσο κάτι άλλο θα θελήσει να πάρει τα περισσότερα…

Υπάρχει δυνατότητα αναστροφής;

Προφανώς και ναι αλλάζοντας όμως τη σειρά. Πρώτα το “ΔΩΣΕ” και μετά το “ΠΑΡΕ”…

(Δεν το βλέπω).

Ο Προφήτης Teucris προφήτευσε
Προφητεία #79 της 25-07-2021)

Κουβαλώντας Δέκα Ραβδιά

Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων, η οποία προκαλεί κατά κάποιον τρόπο απορία. Κουβαλούν δέκα ραβδιά! Πού είναι το πρόβλημα; Πως αυτά τα ραβδιά δεν είναι ελαφριά και πως πάρα πολλές φορές δεν υπάρχει κανένας λόγος να κουβαλούν και τα δέκα μαζί. Τότε γιατί το κάνουν;

Στην πραγματικότητα υπάρχει μέσα τους μία κρυφή απόλαυση για οτιδήποτε εμπεριέχει συναγωνισμό! Τους αρέσει να συναγωνίζονται τη ζωή, τον εαυτόν τους, τις καταστάσεις, τους στόχους τους και όλα αυτά με μεγάλη υπευθυνότητα. Το βάρος όμως είναι βάρος και τους αναγκάζει να σκύβουν. Το να σκύβεις από νοοτροπία ίσως να αποτελεί μία ένδειξη δουλοπρέπειας. Το να σκύβεις όμως από το βάρος των δέκα ραβδιών, τα οποία ΕΣΥ επέλεξες να κουβαλάς είναι κάτι διαφορετικό. Και πολύ συχνά μπορεί να μην έχουν επιλέξει και τα δέκα, αλλά η ζωή δεν τους ερωτά.

Πώς βλέπουν τον κόσμο γύρω τους; Στα μάτια τους γνωρίζουν πως οι κορδωτοί και αγέρωχοι με το ένα ραβδί ΔΕΝ έχουν δείξει τι μπορούν να καταφέρουν εάν τυχόν τους ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ τα τρία, τα πέντε ή ακόμα χειρότερα τα δέκα.

Και κάτι ακόμα… Τα ραβδιά δεν είναι μόνο φορτία είναι και όπλα.

Τώρα μετρήστε εσείς πόσα κουβαλάτε και σκεφτείτε κάποιαν ή κάποιον σκυφτό δίπλα σας πόσα κουβαλάει…

Σάμιουελ Μπέκεττ και Προφητική: Ασύμβατες Έννοιες

Ο τίτλος ίσως σας παραξενεύει. Τι σχέση μπορεί να έχει ο διάσημος Ιρλανδός ποιητής Σάμιουελ Μπέκεττ με την… Προφητική (νέος όρος αυτός). Ενδεχομένως να μην έχει σχέση και με την επιστήμη της ιατρικής, όσον όμως αυτό αφορά την εφαρμογή της.

Στον Μπέκεττ οφείλεται το ρητό: “Προσπάθησε! Αποτύγχανε! Δεν έχει καμία σημασία. Προσπάθησε και πάλι. Αποτύγχανε και πάλι. Αποτύγχανε   Κ Α Λ Υ Τ Ε Ρ Α!” (τα ρήματα σε προστακτική).

Στην έρευνα και γενικώς στην επιστήμη ναι ισχύει. Προσπάθειες ακολουθούνται από αποτυχίες και πάλι προσπάθειες και πάλι αποτυχίες, αλλά καλύτερες αποτυχίες. Κατά κάποιον τρόπο είναι η μεθοδολογία των δοκιμών του “σωστό-λάθος” έως ότου καταλήξουμε στο σωστό. Σίγουρα αυτό δεν το θέλεις όταν επισκέπτεσαι έναν γιατρό· ακόμα χειρότερα έναν χειρουργό. Δεν θα ήθελες να υποβληθείς σε μία καλύτερα αποτυχημένη εγχείρηση! Θα ήθελες (και επιζητάς) μία απόλυτα επιτυχημένη εγχείρηση, είναι λογικό!

Το ίδιο και ακόμα περισσότερο ισχύει στην ερμηνευτική τέχνη, την τέχνη των προβλέψεων, την Προφητική! Δεν έχεις ανάγκη από… Προφήτες, οι οποίοι αποτυγχάνουν στις προβλέψεις τους… καλύτερα!  Προφήτες επιτυχημένων προβλέψεων επιζητάς!

Η Λάθος Δοκιμασία του Προφήτη

Όταν οι εξωτερικές συνθήκες δυσκολεύουν πολύ τότε θεωρείται πως η σωστή και αναπόφευκτη κίνηση είναι ο αγώνας επιβίωσης. Η δοκιμασία αυτή στην ακραία της μορφή φαίνεται ως ένας αγώνας μεταξύ ζωής και θανάτου.

Είναι λάθος όμως αυτό!

Η πραγματική δοκιμασία είναι αυτή των αξιών και ευρύτερα της πίστης στα μεγάλα ιδανικά. Ο πραγματικός αγώνας είναι ο αγώνας πίστης των αξιών.

Τον πρώτο μπορεί να τον κερδίσεις,  μπορεί όμως και να τον χάσεις… Δεν εξαρτάται από εσένα και παρ΄ όλες τις προσπάθειες σου το αποτέλεσμα θα είναι πάντοτε αβέβαιο. Τον δεύτερο όμως μπορείς πάντοτε να τον κερδίζεις. Αφορά εσένα. Και δεν έχει κανένα νόημα να κερδίσεις τον πρώτο και να χάσεις τον δεύτερο.

Η Ελληνική κοινωνία σε μεγάλο πλέον βαθμό αγωνίζεται μάλλον μόνο για τον πρώτο και φαίνεται πως έχει ξεχάσει τον δεύτερο. Κανέναν δεν θα κερδίσει (Προφητεία #65) και είναι αυτό, το οποίο προκαλεί απέραντη θλίψη… Είναι η θλίψη, την οποίαν εισπράττω στα βλέμματα πάρα πολλών ανθρώπων. Διότι αισθάνονται εξαιρετικά άβολα επειδή αγωνίζονται μόνο για την επιβίωση (και δεν τα καταφέρνουν) ενώ θα ήθελαν να αγωνίζονται για τις αξίες (και θα τα κατάφερναν).

Κάποιος πρέπει να τους το υπενθυμίσει και να τους ενθαρρύνει:

Κάποιος Προφήτης…

Η Μαγεία Είναι στο Σχοινί

Υπάρχει μία θαυμάσια ιστορία σχετικά με έναν φακίρη στην Ινδία και τα μαγικά του κόλπα, τα οποία του τα ξεσκεπάζει ξεδιάντροπα εμπρός στο ταπεινό κοινό του ένας σπουδαίος Άγγλος ταχυδακτυλουργός. Συγκεκριμένα αποκαλύπτει πως το σπαθί, το οποίο διαπερνά ένα κοφίνι με ένα μικρό παιδί έχει διπλό θάλαμο, ενώ το μαχαίρι, με το οποίο τρυπάει το στόμα του είναι ψεύτικο ενώ το αληθινό το κρύβει στο μανίκι του.

Ο φακίρης και η κόρη του δέχονται την προσβολή σιωπηλοί.

Ο Άγγλος, ο οποίος έχει ταξιδέψει με τη γυναίκα του προκειμένου να ανακαλύψει πραγματική “μαγεία” είναι απογοητευμένος. Ωστόσο την επομένη περπατώντας μόνος του στα στενάκια της πόλης παρατηρεί την κόρη του φακίρη να παίζει ένα φλάουτο και ένα χοντρό σχοινί να σηκώνεται χορεύοντας μόνο του πολλά μέτρα σε ύψος. Αυτό γίνεται έμμονη ιδέα στον Άγγλο ταχυδακτυλουργό, διότι δεν μπορεί να κατανοήσει με κανέναν τρόπο ποιο είναι το τέχνασμα. Αποφασίζει να δωροδοκήσει την κοπέλα να του πουλήσει το σχοινί, αλλά αυτή του το αρνείται επίμονα. Το σχοινί ανήκε στην προ-προ-προ-γιαγιά της και κληρονομείται από κόρη σε κόρη και ΔΕΝ πωλείται!

Όταν στο τέλος την ερωτά ποιο είναι τέχνασμα, αυτή του απαντά:

“Δεν υπάρχει κανένα τέχνασμα. Η μαγεία είναι στο σχοινί”.

Η παράνοια αρχίζει να φουντώνει στο μυαλό του, ενώ η έπαρση και το υπερεγώ του τον παρασύρουν να δηλώνει στη γυναίκα του, πως αφού δεν μπορεί να το καταλάβει ο ίδιος το κόλπο του σχοινιού, κανένας άλλος δεν θα μπορεί. Πείθει την επόμενη ημέρα την κοπέλα να δείξει το τέχνασμα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στην (δήθεν) άρρωστη και κλινήρη γυναίκα του. Αλλά ο σκοπός και των δύο είναι να δολοφονήσουν την κοπέλα και να της κλέψουν το σχοινί. Όντως η κοπέλα αρχίζει να παίζει το φλάουτό της και το σχοινί να ακολουθεί το ρυθμό και να ανεβαίνει…

Τότε ο Άγγλος ταχυδακτυλουργός της μπήγει ένα σπαθί από άκρη σ΄ άκρη του σώματός της! Καταχαρούμενοι και οι δύο αρπάζουν το φλάουτο και αρχίζουν να παίζουν στον ίδιο ρυθμό…

Την άλλη ημέρα στο ίδιο σημείο της προσβολής ο φακίρης τρυπάει το καλάθι με το μικρό παιδί και τρυπιέται και ο ίδιος με τα σπαθιά του έχοντας ζωντανή την κόρη του δίπλα του. Στο βάθος διακρίνεται το παράθυρο του δωματίου του ξενοδοχείου με τα πτώματα των Άγγλων να αιωρούνται στο κενό, κρεμάμενα από το πιστό σχοινί…

Η μαγεία ΔΕΝ είναι μόνο στο σχοινί. Είναι και στο κάτοχο του, τον οποίον όμως επιλέγει ΜΟΝΟ το ίδιο το σχοινί να του την αποκαλύπτει!

Το Διπλό “Γιατί”

Το “γιατί” είναι μία λέξη με δύο σημασίες:

1.       Γιατί έγιναν με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα;

2.      Γιατί – ποιος ο σκοπός τους;

Συνεπώς όταν αναρωτιόμαστε για οτιδήποτε θα πρέπει να απαντάμε ΚΑΙ στις δύο σημασίες του “γιατί” και όχι μόνον στη μία. Είναι εξαιρετικά σπουδαίο να αντιληφθούμε τον εγγενή δυισμό αυτής της τόσο μυστηριώδους λέξης. Διότι εάν μείνουμε στην πρώτη ερώτηση θα οδηγηθούμε πιθανότατα στην απελπισία και τη μοιρολατρία. Ενώ όταν προσθέσουμε και τον σκοπό τότε το ίδιο το γεγονός θα αποκτήσει μία εντελώς διαφορετική προοπτική.

Σε αυτή την περίπτωση θα οδηγηθούμε ή θα αναγκαστούμε να σκεφτούμε το σκοπό των γεγονότων. Αμέσως από θεατές μετακινούμαστε στη σκηνή και μετατρεπόμαστε σε ηθοποιούς. Και στη δεύτερη περίπτωση ορίζουμε ΕΜΕΙΣ το σκοπό, διότι ενώ το γεγονός είναι αυτό, το οποίο είναι (γεγονός) και δεν έχουμε τη δυνατότητα επέμβασης ή τροποποίησης δεν ισχύει το ίδιο όσον αφορά το σκοπό του.

Ο Ανόητος των Ταρώ και η Αθωότητα

 

Υπάρχει μία παρανόηση: αθωότητα δεν σημαίνει “χωρίς ενοχή”, αλλά μάλλον μία πλήρης αποδοχή της ζωής και μία εγγενής έλλειψη φόβου, η οποία προέρχεται από την πίστη στα προσωπικά ένστικτα. Ο “ανόητος” αντιπροσωπεύεται στην κάρτα ταρώ με τον αριθμό “0”, την ανυπαρξία μάλλον αριθμού. Το μηδέν είναι όλα και τίποτα. Αντιπροσωπεύει την ελευθερία κίνησης προς οιασδήποτε κατεύθυνση.

Η αθωότητα του ανόητου τον ορίζει, ως ένα πρόσωπο χωρίς παρελθόν και ως εκ τούτου με άπειρο μέλλον. Δείτε την απεικόνιση της κάρτας από την εκδοχή του Α.Ε. Γουέϊτ (1909), σε απόδοση της Π.Κ. Σμιθ. Είναι καλοντυμένος, χαρούμενος και σε κίνηση. Και δίπλα του ένα επίσης χαρούμενο σκυλάκι. Έχει σε ένα δισάκι όλα τα πράγματα του, κρεμασμένα σε ένα ραβδί και πορεύεται κατευθείαν στο χείλος του γκρεμού, ΧΩΡΙΣ απολύτως καμία ένδειξη πως σκοπεύει να σταματήσει· αλλά ούτε να θέσει και τέλος στη ζωή του. Κι ο ήλιος λάμπει…

Ο “ανόητος” δεν είναι τρελός… Είναι απλά ελεύθερος. Και πορεύεται στο γκρεμό για να πετάξει. Ο ανόητος, ο οποίος πιστεύει στο ψέμμα, είναι γιατί είναι έντιμος, γνήσιος και αυθεντικός και αγαπά ό,τι προσλαμβάνει από το περιβάλλον του χωρίς καθόλου να το σκεφτεί.

Το ψέμμα δεν είναι το αντίθετο της  αλήθειας. Είναι μία διαφορετική αλήθεια, η οποία όταν εκφράζεται με τον τρόπο της αποκτά τη δύναμη της ελεύθερης πτήσης ενός “ανόητου” προς ένα άγνωστο χάος.

Η Θλίψη της Παραμονής στην Άγνοια

Όταν αναφέρω τον όρο άγνοια εννοώ την έλλειψη ενόρασης. Με μία ευρύτερη προσέγγιση θα χρησιμοποιούσα και τον σκληρό όρο αυταπάτη.

Όταν επικρατεί η θλίψη τότε το μυαλό φαίνεται να σταματά να λειτουργεί.

Οι δύο προηγούμενες προτάσεις συνδέονται με τον όρο αδράνεια (ή καθυστέρηση), διότι έλλειψη ενόρασης ή αυταπάτες δημιουργούν θλίψη, η οποία οδηγεί εν τέλει στην αδυναμία δράσης.

Η αδυναμία δράσης όμως με την σειρά της, αλλά αντίστροφα πλέον δημιουργεί θλίψη, η οποία επίσης οδηγεί σε έλλειψη ενόρασης ή σε δημιουργία νέας αυταπάτης.

Αυτός είναι ένας ιδιαίτερα ύπουλος κύκλος, ο οποίος μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας (ή και της κάθε ημέρας μας) και μπορεί να αφορά είτε κάτι ασήμαντο είτε κάτι πολύ σπουδαίο. Εάν μάλιστα δεν γίνει αντιληπτός αμέσως, τότε τείνει να λειτουργεί σαν μία σπείρα, η οποία με έναν πολύ απροσδιόριστο και πλανεμένο τρόπο μπορεί να σε καταβυθίζει σιγά-σιγά χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι…

Αυτά περίπου σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες. Είναι αλήθεια πως το τελευταίο διάστημα μου έχουν συμβεί πάρα πολλά γεγονότα, τα οποία με έχουν προβληματίσει, αλλά δεν έχω δίκιο στο πως τα σκέφτομαι.

Ήδη μόλις την προηγούμενη Κυριακή ήμουν στην κηδεία του Ντίνου και μέσα σε αυτές τις ημέρες έχουν ξαφνικά πάψει να λειτουργούν διάφορα αντικείμενα , τα οποία χρησιμοποιώ σε συνδυασμό με την εμφάνιση κάποιων άλλων απρόβλεπτων εμποδίων.

Και σκέφτομαι πως δεν έχω δίκιο, διότι προσπαθώ να αντιληφθώ εάν υπάρχει κάποια αιτία. Αυτό αμέσως με οδηγεί σε έλλειψη ενόρασης ή αυταπάτης και… οδηγούμαστε στην αρχή του άρθρου και τον φαύλο κύκλο, όπως τον περιέγραψα.

Και μην θεωρείτε πως η έλλειψη θετικής σκέψης είναι η γενεσιουργός αιτία. Όταν στην πιο κρίσιμη στιγμή καίγεται η οθόνη του υπολογιστή σου και όταν αρνείται ο ίδιος να λειτουργήσει και διάφορα άλλα ανάλογα περιστατικά δεν σημαίνει πως ήταν η έλλειψη θετικής σκέψης, η οποία τα προκάλεσε. Ανέφερα ενδεικτικά μερικά, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα και μάλιστα με σειριακό τρόπο εμφάνισης (το ένα δηλαδή μετά το άλλο).

Συνέβησαν ωστόσο, διότι θα μπορούσαν να συμβούν.

Πολλές φορές όμως συμβαίνουν, τότε ακριβώς που δεν πρέπει (ή δεν θέλεις) να συμβούν… και βεβαίως να μην συγκριθούν με τις άλλου είδους απώλειες.

Ομολογώ πως έχω πολύ ισχυρές άμυνες και διαθέτω αισθητήρες αναγνώρισης και αντίληψης παρόμοιων καταστάσεων αλλά ο συνδυασμός με το δεδομένο της απώλειας με έκανε να αναρωτηθώ πάλι τι λείπει από το σκεπτικό μου.

Διότι είναι πολύ εύκολο να ψάχνεις αιτίες μακριά από εσένα. Και είναι επίσης πολύ εύκολο να αναγνωρίζεις αιτίες, οι οποίες είναι ΟΝΤΩΣ έξω από εσένα αλλά σε επηρεάζουν τα μέγιστα.

Που καταλήγω…

Όταν παρατηρείς ένα πουλί να χάνεται στο βάθος του ορίζοντα δεν σημαίνει πως χάθηκε και το ίδιο. Χάθηκε το περίγραμμα με το οποίο το αναγνωρίζεις. Αλλά το πουλί υπάρχει, ασχέτως εάν εσύ δεν το βλέπεις.

Ούτε πάλι όταν παρατηρείς τον γαλάζιο ουρανό επειδή δεν βλέπεις πουλιά σημαίνει πως δεν υπάρχουν ή πως δεν θα περάσουν κάποια στιγμή από επάνω σου.

Έλλειψη ενόρασης είναι ακριβώς αυτό. Να μην φαντάζεσαι κάτι, το οποίο υπάρχει επειδή ΕΣΥ δεν το βλέπεις.

Αυταπάτη είναι να περιμένεις να εμφανιστεί στον ουρανό δεινόσαυρος ή να πιστεύεις πως υπάρχουν χωρίς ποτέ να τους έχει δει κανένας.

Όσο και εάν είναι κραυγαλέα τα προηγούμενα παραδείγματα είναι πολύ δύσκολο να εντοπισθούν στην πράξη. Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα είναι να μην σε εγκλωβίσουν. Διότι τότε σύντομα θα αντιληφθείς πως είσαι μέσα στην θλίψη της παραμονής στην άγνοια.

Και ένα ακόμα βήμα παραπέρα. Πως το αντιμετωπίζεις;

Πολύ απλό! Απλά ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ!

Τώρα ελπίζω να κατανοήσατε το λόγο της συγγραφής των πολλών και πυκνών άρθρων μου. Μόλις ευρίσκομαι σε δυσκολία ή φαινομενικό αδιέξοδο ή αναγνωρίζω μία ελάχιστη θλίψη κάνω τουλάχιστον αυτό, ώστε να μην εγκλωβιστώ στην άγνοια.

Teucris Voodoo (Βουντού) for Good ONLY

(Βουντού ΜΟΝΟ για Καλό)

Ελπίζω να μην εκπλήσσεστε από τον τίτλο ούτε και από το θέμα. Χρησιμοποιώ τον όρο “βουντού” κάπως καταχρηστικά, διότι είναι γνωστός και όχι πως… ασκώ αυτή την “τέχνη”! Την ονομάζω “τέχνη” και όχι κάτι διαφορετικό, διότι οι σκηνοθέτες στο Χόλλυγουντ την ανέπτυξαν μάλλον πολύ περισσότερο απ΄ όσο ισχύει στην πραγματικότητα.

Διαβάστε παρακαλώ και ένα σχετικό άρθρο μου, όπου περιγράφω τι είναι βουντού:

“Πώς με Βουντού Υποδουλώνεις ένα Κράτος”

Βουντού πάντως ΔΕΝ είναι οι κούκλες με τις καρφίτσες και την επίκληση Αφρικανικών θεοτήτων για την πρόκληση κακού. Είναι ένα θρησκευτικό σύστημα δοξασιών, το οποίο όπως θα διαβάσετε στο προηγούμενο άρθρο μπορεί να σε οδηγήσει σε μία πλήρη απαξίωση της ζωής και την απόλυτη μιζέρια.

Αλλά για τις ανάγκες της συζήτησής μας θα θεωρήσουμε πως όντως είναι οι κούκλες με τις καρφίτσες και πως όντως μπορούμε να ασκήσουμε βουντού. Τι πιθανότητες επιτυχίας έχουμε;

Λοιπόν!

Εάν είμαστε τόσο σίγουροι (δεν θα έπρεπε ποτέ να είμαστε) πως όντως οι… καρφίτσες θα τρυπήσουν τον “εχθρό” μας, τότε ίσως είμαστε αποτελεσματικοί. Υποθετικά το γράφω. Επειδή όμως το Σύμπαν έχει το δικό του αλφάβητο και τη δική του γλώσσα ενδέχεται η διαδρομή του βουντού να ΜΗΝ είναι η προσδοκώμενη ή αυτή την οποίαν επιθυμούμε. Και αντί να ακολουθήσει τη διαδρομή, την οποίαν νομίζουμε ακολουθήσει κάποια άλλη και… επιστρέψει στο κεφάλι μας! Και αυτό, εάν θέλετε τη γνώμη μου είναι το πιθανότερο! Και δεν θα επιστρέψει μεταλλαγμένη αλλά ενισχυμένη! Ούτε για αστείο λοιπόν δεν το δοκιμάζουμε!

Σκεφτείτε όμως τώρα κάπως αντίστροφα. Στέλνουμε σε ένα πολύ κακό άνθρωπο ανεστραμμένο βουντού, δηλαδή τις καλύτερες δυνάμεις μας! Ακούγεται παράξενο; Δεν θα ΄πρεπε! Το κακό μόνο με το καλό μπορείς να το καταπολεμήσεις και να το εξοντώσεις. Και είτε το έχετε συνειδητοποιήσει είτε όχι το ΚΑΛΟ επικρατεί, άλλωστε τώρα θα κυκλοφορούσαμε με πολυβόλα στα χέρια μας και θα σκοτώναμε ο ένας τον άλλον. Αλλά δεν γίνεται αυτό. Το κακό προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επικρατήσει, αλλά είναι εγγενώς loser (χαμένος). Και στην περίπτωσή τους ΔΕΝ παίρνει τίποτα!

Στέλνοντας το καλύτερο βουντού στον χειρότερο άνθρωπο προκαλούμε μία ανατροπή, μία έκπληξη στο Σύμπαν. Και στον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος δέχεται μία διαφορετική “επίθεση” από αυτήν, την οποία περιμένει. Και εάν αντιδράσει και την απορρίψει αυτή θα αντανακλαστεί και θα επιστρέψει επάνω μας. Αλλά τι επιστρέφει; Το καλύτερο άκρως ενισχυμένο! Διότι το καλό βουντού έχει φοβερή ισχύ και απομυζά κακία από τον κακό άνθρωπο, ενώ τη μετασχηματίζει σε καλό.

Επιτυγχάνουμε δύο σπουδαία ωφελήματα ταυτόχρονα:

Αποδυναμώνουμε το κακό στον “στόχο” (είναι τρομακτική η εξασθένιση) και συνεπώς παίρνοντας κακό από έναν άνθρωπο αυξάνουμε την αναλογία του καλού και

Εάν τυχόν μας επιστρέψει είτε από λάθος είτε από αστοχία σε εμάς ή κάπου αλλού, όπου αγαπάμε και νοιαζόμαστε θα είναι ακόμα περισσότερο καλό! Συνήθως αυτό γίνεται.

Ναι στο βουντού αλλά ΜΟΝΟ για καλό!

"Ύβρις και Αφροσύνη όσων προκαλούν την μοίρα με άνομες επιθυμίες".

Ο Τεράστιος Κάβουρας

Πάντα θυμάμαι τον δάσκαλό μου της οδήγησης, ο οποίος μου έλεγε: “Άλλο η ταχύτητα του οχήματος και άλλο οι εσωτερικοί χειρισμοί”, εννοώντας πως πρέπει να είσαι ήρεμος στους χειρισμούς ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα τρέχεις. Παρεμπιπτόντως ο εξαίρετος αυτός δάσκαλος ήταν πρώην νταλικέρης! Συνεπώς όσες δυσκολίες και εάν “τρέχουν” γύρω σας οι χειρισμοί πάντα πρέπει να είναι ήρεμοι.

Αυτό το σκεφτόμουν, διότι ενώ είχα έναν κυκεώνα δυσκολιών κάθε είδους απέκτησα και έναν πονόδοντο. Μία ευκαιρία για επιδιόρθωση ενός δοντιού αλλά συμβαίνουν και απρόβλεπτα.

Θυμήθηκα λοιπόν τον μύθο του Ηρακλέους και της Λερναίας Ύδρας. Ενώ πολεμούσε σκληρά εναντίον του τέρατος, ένας τεράστιος… κάβουρας αποφάσισε να του κάνει πολύ δύσκολη την μάχη με το να του δαγκώνει το πόδι!

Πάντα αυτό συμβαίνει στη ζωή! Όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, τότε θα παρουσιαστεί κάτι, το οποίο χωρίς να είναι ακριβώς καίριο θα σου δημιουργήσει μία σοβαρή ενόχληση, ώστε να μην αισθάνεσαι άνετα.

Για εμένα κάβουρας ήταν ο… πονόδοντος!

Κρατάτε γερά! Την δυσκολότερη στιγμή θα συμβεί. Μην πτοείστε όμως! Ο Ηρακλής κέρδισε!

Παρεμπιπτόντως ο τεράστιος κάβουρας, φύλακας του τόπου ανέβηκε στον ουρανό σε ένα σημείο στον ζωδιακό κύκλο κοντά στο λιοντάρι. Εκεί τον ύψωσε η Ήρα. Είναι η θέση όπου, σύμφωνα με τις θεωρίες των ωροσκόπων, οι ψυχές των ανθρώπων κατεβαίνουν κάτω στις χαμηλότερες περιοχές. Με το σημείο του καρκίνου αρχίζει το υποχθόνιο μισό του ουρανού.